Het was altijd mijn droom een groot gezin met kinderen.
Ondanks het verlies van haar eigen moeder op jonge leeftijd geeft Anne Wijffels – de Wolf als moeder samen met haar man invulling aan haar mooie droom en genieten zij samen van hun vier kinderen. Het verlies van haar moeder heeft haar gevormd en krachtig maakt. Ze vindt steun en rust in haar geloof en bij moeder Maria.
De ziel van onze kerk wordt gevormd door mooie en bijzondere mensen, die ieder op zich zo verweven zijn met onze kerk dat ze er om zo te zeggen de levende stenen er van zijn. In de rubriek Ontmoet maakt u kennis met een persoon uit onze geloofsgemeenschap Onze Lieve Vrouw Tenhemelopneming. Wat verbindt hem met Joppe en wat doet het geloof met hem. Vervolgens wordt hen gevraagd het stokje aan een ander door te geven en dat gebaar verbindt ons met elkaar.
Wie ben je?
Mijn eerste gevoel is dat ik moeder ben van mijn kinderen. Zij staan bij mij voorop. Ik denk dat ik graag mensen help en voor zover ik dat kan doe ik dat. Ik wil me nuttig maken voor de ander. En dat heeft te maken met mijn vrijwilligerswerk voor de kerk.
Ik kom uit een warm gezin van vier kinderen waarvan ik de tweede ben. Mijn ouders zijn altijd actief geweest als vrijwilliger bij diverse clubs en besturen. Ik ben geboren op 19 januari 1975 in Raalte vanwaar we zijn verhuisd naar Hoofddorp. Op mijn negende zijn we verhuisd naar Zeeuws Vlaanderen waar ik naar de lagere en middelbare school ben gegaan. Daar heb ik Thomas, een echte Zeeuw ontmoet, met wie ik in 2002 ben getrouwd.
Studies
Op mijn 17de ging ik een jaartje op kamers bij een zus van mijn beste vriendin in Den Haag. Ik ging studeren voor hostess. Tijdens mijn stage in Spanje kwam ik er snel achter dat dat het niet was. Na over leg en zoeken werd het Logopedie in Eindhoven. Na afronding van mijn studie ben ik gaan samenwonen met Thomas in Den Bosch. Daar hebben we 5 jaren gewoond en vandaar uit zijn we in 2004 gaan wonen in Gorssel.
Hobby’s
Ik ben moeder van vier kinderen, Eva, Wouter, Kasper en Aniek. Het was altijd mijn droom een groot gezin met kinderen. Het is nu aanpoten ‘tropenjaren’, maar leuk.
Sinds kort heb ik een oude hobby weer opgepakt en zing ik bij Juliette Dumoré uit Gorssel. Het is een vrouwenkoor en we zingen pop en modern. De eerste repetities hebben we gehad. Ik wordt daar echt blij van. In mijn studententijd heb ik bij een klassieke muziekvereniging gezeten en daar zeer van genoten, maar dit is anders. Verder lees ik graag. Veel romans en af en toe een thriller van een Nederlandse schrijver, maar ook boeken van Isabel Allenda en Santa Montefiore. Verder vind ik het leuk om te bakken al dan niet met de kinderen. Lekker wandelen met mijn vriendinnen. Thomas kookt graag in het weekend en ik assisteer voor de gezelligheid. In de vakanties mag ik graag samen spelletjes doen. En jaarlijks probeer ik twee weekenden weg te gaan met Thomas.
Mijn Moeder
Ik heb in 1999 mijn moeder verloren. Zij was gelovig, maar niet op een vervelende manier. Ook de pastoor kwam bij ons thuis. Ik hoop dat mijn kinderen hetzelfde gaan voelen als ik, dat het geloof een steunpilaar kan zijn. Zo was destijds de ziekenzalving van mijn moeder indrukwekkend en een intiem moment. Toen ben ik ook weer naar de kerk gegaan.
Wat is je rol binnen de geloofsgemeenschap?
In de pastoraatsgroep houd Anne zich vooral bezig met de jeugd, jeugdwerk, Heilig Vormsel, Eerste Heilige Communie (afgekort met EHC) en familievieringen. ‘Hier ligt mijn hart’, zegt Anne enthousiast. ‘Het is fijn om te merken dat mensen terug komen naar de familievieringen en dat ik er op aan wordt gesproken. De werkgroep loopt goed en het is relatief makkelijk om mensen te vinden die willen helpen en kinderen vinden het leuk om te lezen.’
De EHC en Heilig Vormsel liggen dicht bij Anne omdat haar kinderen Kasper en Eva respectievelijk de EHC en Heilig Vormsel gaan doen. Ze vindt het mooi met anderen zich te verdiepen in de sacramenten. Ze hoopt anderen te enthousiasmeren en kandidaten te werven voor onder andere misdienaarsschap en deze te laten het helpen bij de familievieringen, EHC en Heilig Vormsel.
‘In het begin had ik bevestiging nodig of ik ’t wel goed doe. Ik ben gegroeid in mijn rol toen ik in het stuk van de kinderen in ging. Dat heeft me geholpen ook door Eva als misdienaar en door naar de Nieuwjaarsreceptie en de vrijwilliger bijeenkomsten te gaan.’
Wat is typisch Joppe?
‘Het heeft moeten groeien maar nu is het voor mij thuis komen. Het is er laagdrempelig en het heeft een open karakter.’
Heb je nog een wens voor de geloofsgemeenschap?
Anne neemt de tijd en denk na want het is een moeilijke vraag. ‘Ik zou het leuk vinden als het kinderkoor structureel wordt. Dat er gewoon weer meer kinderen in de kerk komen. De groep die we missen zijn de tieners. Door deze jonge mensen in te zetten in de familievieringen en door hen te vragen wat zij zouden willen, zou mooi zijn. Er kan hier heel veel en ze staan open voor ideeën. Mensen zijn bereid mee te denken en mee te helpen.’
Wat heeft het geloof voor een waarde in je leven?
Ik vind rust in mijn geloof. Als ik druk ben in mijn hoofd of gewoon druk ben ga ik alleen naar de kerk. Daar vind ik rust. Wat dat precies is vind ik moeilijk aan te geven. Het is een moment voor mezelf.
Toen mijn moeder ziek was, ze had borstkanker heeft het samen zijn en gebed een vaste waarde voor mij gekregen. Ik hoef niet in de kerk te zijn maar dat is er ook als ik op vakantie ben. Ik kan het oproepen als ik tot rust kom. Ik bid dagelijks maar één keer in de week bid ik ‘echt’ het Onze Vader. Maar het Wees Gegroet vind ik mooier. Vooral nu ik zelf moeder ben. Niemand kan zonder moeder. Het heeft echt iets. Ik heb ook maar één Maria beeldje en dat is het Mariabeeld dat ik van mijn schoonmoeder heb gekregen. Ik heb niks met het kruis. Het is een gevoel. Met de kinderen steek ik kaarsjes aan en met periodes steek ik voor mensen een kaarsje bij Maria aan.
Heb je een lievelingslied, psalm of gebed en zo ja, welke is dat? Waarom?
Het Wees Gegroet vindt Anne het mooiste gebed. Het lied betreft een liedje wat ooit gezongen is op het kinderkoor in Zeeuws Vlaanderen. De melodie en enkele zinnen zijn er maar naar het lied wordt nog gezocht zodat het ooit in Joppe gezongen kan gaan worden.
Maar ook het avondgebedje is favoriet. Het gebedje dat ooit ook haar moeder met haar kinderen bad.
’s Avonds als ik slapen ga volgen mij 14 engeltjes na
twee aan mijn hoofdeind
twee aan mijn voeteneind
twee aan mijn linkerzij
twee aan mijn rechterzij
twee die mij dekken
twee die mij wekken
twee die mij wijzen naar het hemelsparadijze.
Wat is jouw mooiste herinnering aan de kerk?
De eerste doopviering van Eva in de St. Jan in Den Bosch was bijzonder. Ze had de doopjurk aan waarin ook mijn oma is gedoopt. Het ritueel met het water was mooi. Vorig jaar de kerstviering met de grote hoeveelheid mensen was indrukwekkend en wat ook echt heel mooi was, was de viering met Allerzielen.
Wat is je favoriete kerk, plek in of rondom de kerk?
‘Als er een Mariakapel is of een plek bij een Mariabeeld waar ik een kaarsje kan aansteken doe ik dat en bid ik een Wees Gegroetje. Ik voel me dan verbonden met mijn moeder, met mijn huwelijk en het doopsel.’
Een gedroomde tafel van vier, je bent de gastvrouw. Wie nodig je uit?
Daar hoeft niet over nagedacht te worden. Helder is dat haar opa, de vader van haar moeder, een gelovig man die staat voor zijn geloof wordt uitgenodigd. Natuurlijk komt oma mee. Daarbij wordt ook haar hartsvriendin Jessica uitgenodigd. Ze kennen elkaar van de lagere school. En Thomas. Want zo zegt Anne: ‘We spreken elkaar wel vaker, maar een avond weg zonder kinderen geeft meer diepgang. Dat deel ik graag met hem.’
Welke levensles wil je met ons delen?
Ik denk wel de kinderen laten genieten van de kleine dingen. Mijn moeder is jong gestorven en ik zie in dat een stukje fietsen, een picknick in de tuin, iets gezelligs doen dicht bij huis – bewust of onbewust – veel voor mij betekent.
Waar raak je van in verroering?
Ik ben snel geraakt en leed van anderen vind ik lastig. Is ook een manco in mijn werk en naar mijn kinderen toe. De mooie kant van kinderen is, ze zijn zo puur. Dat zie je bijvoorbeeld bij kinderen met een verstandige beperking. Zet een muziekje aan en het is feest. Ze zijn ook zeer direct met vragen stellen. Ik vertel tegen een van hen dat ik nog wel een vader heb maar niet meer een moeder. En op het moment dat het buiten regent zegt ze: Je moeder is aan het schoonmaken…
Je vertelde dat jij je moeder jong hebt verloren. Hoe kijk je tegen de dood aan?
Overmand door emoties deelt Anne haar angst voor de dood en haar angst voor haar kinderen een moeder te verliezen. Dat blijkt niet gegrond te zijn maar het gevoel leeft.
Haar moeder was 48 jaar jong toen de ziekte, borstkanker werd geconstateerd. ‘Op een dag belde mijn moeder me op en ze zei: Anne, we gaan stoppen met de behandeling. Ik zei: Dus, je wilt dood. Moeder zei: Nee, ik wil genieten zonder de pijn, dat wat ik nog kan. Toen mijn vader haar later zei: Het is goed zo, was het zo gebeurd. ‘De gebeurtenis maakt wie ik ben. Ik was 24 en mijn jongste broertje 16. Ik zoek nog wel haar bevestiging hoe ik het allemaal doe.’
Anne draagt haar moeder’s ring, die ze van haar heeft gekregen en die ze zelf droeg op feesten en partijen. Zo is haar moeder altijd dicht bij haar, zoals Anne zegt. Maar als Anne tijdens haar vakantie er achter komt dat ze haar ring is vergeten, is Thomas helaas niet bereid terug te keren om de ring op te halen. Dan voelt dat als leegte.
Heb je een vraag gemist of wil je nog iets meegeven?
Nee
Aan wie geef je het stokje door?
Ik geeft het stokje door aan Lenneke Groenevelt omdat zij nu lectrice is geworden. Een nieuw gezicht in de kerk en mensen weten iets over haar. Ze is moeder van Isodoor, de jongste misdienaar. En samen met Carolyne Kemp is ze actief bij de familievieringen en EHC.