De geloofsgemeenschap van de St. Willibrorduskerk telt zo’n 1200 parochianen. Hooguit één vierde van de mensen in Ruurlo die kerkelijk gebonden zijn, is katholiek. De verhouding met de andere gelovigen is heel goed, zó goed, dat men over en weer, met gesloten beursen, gebruik maakt van elkaars kerkgebouwen als groot onderhoud gepleegd moet worden. De kerk stamt uit 1870 en is door Cuijpers ontworpen. De familie Van Dorth tot Medler was, net als in Kranenburg, de grote geldgever. Het is een klein, licht kerkje, zonder pilaren met maar 250 zitplaatsen. Daar kunnen dus niet alle gelovigen tegelijkertijd in. Met Kerst moesten wel eens mensen naar huis gestuurd worden. Toen met Borculo samen de Eerste Communie gevierd werd, zat het bommetje vol. Er zijn drie koren die ieder hun eigen publiek hebben en zo kunnen de kerkgangers een beetje verdeeld worden. De kwaliteit van de koren wordt alom geprezen.
De beelden en de ramen in de kerk komen ook uit het atelier van Cuijpers. Een paar jaar geleden is op het priesterkoor een oud raam in ere hersteld, dat 60 jaar verborgen was; dichtgemetseld. Toen die rare ronde plek in de achtermuur opengemaakt werd, bleek dat er nog 70 % van het oude glas aanwezig was. Terug van de glazenier is het nu ’t pronkstuk van de kerk.
Er zijn wel 300 vrijwilligers en men probeert de diverse taken door veel mensen te laten uitvoeren, zodat niemand té zwaar belast wordt en iedereen maximaal betrokken wordt bij het reilen en zeilen van de parochie. Dit versterkt de gemeenschap. Daags voor Oudejaarsdag wordt er voor al die vrijwilligers een oliebollenfestijn gegeven en dat is een succes. Het kerkbestuur, waarvan nu nog de leden de diverse werkvelden aansturen, heeft goede voelhoorns in de gemeenschap en houdt graag de lijnen kort, zodat men elkaar weet te vinden. Om jongeren bij de parochie te betrekken bestaat (nog) geen specifiek beleid.
Voor als er op zondag géén dienst is heeft men een mooie oplossing gevonden. De kerk wordt gewoon open gedaan en een vrijwilliger zet mooie muziek op en gaat rustig in een hoekje zitten lezen, terwijl ondertussen iedereen die toch even naar de kerk wil, daarvoor de gelegenheid heeft. In de vakanties is op dinsdagmorgen, als het secretariaat open is, ook de kerk open en ook dan komen er regelmatig bezoekers.
De pastorie is bewoond door een echtpaar dat actief betrokken is bij parochiezaken. Dat wordt prettig gevonden. Zonder dat de bewoners nu overlopen worden door mensen die voor allerlei wissewasjes aanbellen, blijkt het handig te zijn, dat als de nood aan de man komt er een vertrouwd gezicht is, dat de weg weet.
Ruurlo is een echte plattelandsparochie. Veel mensen wonen hier al hun leven lang en de sociale controle is navenant groot, maar dat wordt niet als last ervaren maar als meeleven.
Aanvankelijke was men niet blij met de fusie , maar na een presentatie, die helderheid verschafte over veel zaken, begreep men dat de verantwoordelijkheid voor het voortbestaan van de eigen geloofsgemeenschap bij zichzelf ligt. Nu wordt 1 januari 2010 met vertrouwen tegemoet gezien. Samenwerking met Lochem en Borculo bestond al bij Huwelijksvoorbereiding, Eerste Communie, Doop en Vormsel. Er is bij de kerk een goede ruimte om dit soort bijeenkomsten te houden. Met de fusieparochie blijft het belangrijk dat zoveel mogelijk mensen zich verantwoordelijk voelen voor de parochie, zodat het een ding van de hele gemeenschap is.