door pastor Anton ten Klooster
In de huiskamer hangt een mooi wit kazuifel te luchten, het gewaad dat de priester draagt tijdens de Eucharistieviering. In de stof zijn kleine kroontjes geweven, het logo van de Wereldjongerendagen 2011 in Madrid. Het is een heel bijzonder aandenken aan de vierde WJD die ik mee mocht maken. Een aandenken ook aan mijn eerste WJD als priester. Dat was een beetje hetzelfde maar toch ook wel echt heel anders.
Met nieuwe taken komt nieuwe verantwoordelijkheid. Deze keer was ik niet mee als pelgrim in een groepje maar als begeleider van een groep. Een hele gezellige, dat zeker! En voor die groep mocht ik dan de pastor zijn, de herder. Heel letterlijk ook wel, want in de grote massa was ik vooral bezig met het welzijn van de mijnen. Is iedereen er, kan iedereen mee, heeft iedereen genoeg te eten en te drinken? Daar was ik veel meer mee bezig dan pelgrims met allerlei interessante shirts, hoeden en ruildingetjes. Maar daar heeft mijn groepje dan wel weer volop de tijd voor kunnen nemen. En echt: als zij genieten, heb ik een goede tijd. De vlaggen heb ik wel gezien, en ik heb natuurlijk ook klompjes geruild. Maar ik merkte ook wel dat ik net iets minder pelgrim onder de pelgrims was. Mensen verwachtten meer van mij.
Haag van applaus
Priester zijn op de Wereldjongerendagen is ook erg leuk. En niet alleen omdat iedereen met je op de foto wil! Deelnemers hebben me het hemd van het lijf gevraagd over mijn roeping, mijn werk en mijn donkere kleding in de Madrileense zomerhitte. Na een jaar van schandalen is het fijn om ook eens te praten over hoe mooi en bijzonder het is om priester te zijn. Ja, onze priesterlijke inzet wordt nog steeds gevraagd én gewaardeerd. Die waardering bleek op een heel bijzondere manier tijdens de slotviering bij ons voorprogramma in Zaragoza. Jongeren uit Bordeaux hadden een haag gemaakt waar we door heen liepen na de Mis. Minutenlang applaudisseerden ze voor alle priesters die voorbijkwamen. Da’s een onthaal dat we toch niet vaak krijgen!
Andere kant van de biechtstoel
Een belangrijk onderdeel van de WJD is de biechtgelegenheid. Er zijn volop priesters beschikbaar en de pelgrims worden aangespoord om Gods liefde te ervaren in dit sacrament. Tijdens vorige WJD’s maakte ik graag gebruik van die gelegenheid. Nu heb ik heel bewust de tijd genomen om ook als biechtvader beschikbaar te zijn. Aanvankelijk schreef ik me in voor twee uur maar door de grote drukte in het Parque Retiro heb ik er drie uur gezeten! Geduldig wachtten de jongeren in de bloedhete middagzon. Wat prachtig dat ze allemaal dit moment gebruikten om weer met een schone lei verder te gaan, om weer in volledige vrede met Jezus te leven. En wat fantastisch dat ik daar een medewerker in mag zijn! Ik heb drie uur in de hitte gezeten op een oncomfortabel houten bankje, maar het was één van de hoogtepunten van deze WJD.
Gesprekken onderweg
Heel veel gebeurt buiten de parken en manifestaties. In de metro en in de pauzes praatten we veel over hoe lastig het is jong en gelovig te zijn, over roeping, over liefde en leven. Door de week heen zijn er zo veel van die gesprekken die je allebei graag vaker voert, maar waar je nooit echt een geschikte gelegenheid voor vindt. Op de WJD is het heel gewoon om zo met elkaar te spreken. Je hoeft je hier niet te verdedigen voor het feit dat je gelooft. Vaak mocht ik een luisterend oor zijn. En dat is toch ook weer heel anders en veel intensiever dan de parochie. In Toronto, in 2002, kwam ik zo zelf al pratend en biddend dichter bij mijn verlangen om priester te worden. Hopelijk vinden andere jongens en meiden nu ook wat helderheid over Gods plan voor hun leven. Wat ik vooral hoop is dat ze weten dat ze niet alleen zijn in hun geloof en dat ze daardoor sterker worden in hun geloof.
In eenheid met Benedictus, onze paus
Het absolute hoogtepunt is voor iedereen hetzelfde: de Eucharistieviering op zondagmorgen. Door het noodweer kon er helaas geen heilige Communie worden uitgereikt. Heel jammer, ook al is het begrijpelijk. De priesters mochten al vroeg aantreden: vijf uur ’s ochtends. Dus na een paar uur slaap ben ik maar onder m’n isoleerdeken vandaan gekropen om me voor aan het veld te melden. Na een aanvankelijke chaos konden we opeens op de allereerste rij zitten! Met duizenden medepriesters vierden we uren later de Eucharistie ‘in eenheid met Benedictus, onze paus.’ Dat doen we iedere keer, maar nu toch heel bijzonder. Minstens net zo bijzonder was het na afloop van de viering, toen een groot deel van die priesters over elkaar heen buitelden om dicht bij de paus te komen!
Here I am, Lord
Maar de eerste WJD als priester waren al iets eerder echt ‘af’ geweest voor mij. Bij de communie van de priesters zong het koor ‘Here I am, Lord’. Dat is een lied over God die roept en de mens die antwoord geeft: “Ik zal gaan, Heer, als u me leidt.” Het raakte me in mijn ziel tijdens mijn allereerste Wereldjongerendagen. Het lied ging over mijn verlangen om priester te worden. Daarom werd het ook gezongen tijdens mijn priesterwijding vorig jaar. Nu klonk het opnieuw, alsof de cirkel rond was. Jezus heeft me diep geraakt in Toronto, Keulen en Sydney. Dat deed Hij nu weer, met een bijzondere opdracht: raak ook anderen aan, vertel. En ik antwoordde van harte en met een traan in mijn oog: “Here I am, Lord!”