door Marijke Heeren
Voor mijn 65e verjaardag, alweer een paar jaar geleden, kreeg ik van een lieve vriendin een door haar geschilderd schilderijtje van de Joppe kerk. Het ontroerde mij zeer aangezien ik zoveel mooie dierbare herinneringen in en om dit romantische en idyllische plekje heb, omringd door bossen en weiden waar de natuur zich kan tonen van haar beste kant. Joppe!
De toren staat er fier en vanaf vele wegen veraf kun je de toren zien en horen. Met rouw en trouw luiden de klokken een vertrouwde “roep”om de beminde gelovigen uit te nodigen voor een “Viering”of zomaar even binnen lopen om een kaarsje aan te steken. Een moment van rust in onze hectische tijd.
Als kind ging ik met mijn ouders iedere zondag mee voor de H. Mis naar Joppe. Vaak was het lang stil zitten voor een klein meisje, maar met mijn eigen missaaltje probeerde ik de volgorde van de H. Mis mee te lezen. Men moest van te voren nuchter zijn, d.w.z. niet eten om de communie te mogen ontvangen tijdens de H. Mis. Zonder ontbijt, in de winter geen verwarming dus koud zaten de mensen in de kerk. De geur van pestvoer vermengd met eau de cologne en wierook waren de oorzaak dat er regelmatig mensen flauw vielen tijdens de H. Mis.
Hoogtepunten waren voor mij bruidje te mogen zijn bij huwelijken, communie feestjes, processies, inzegeningen van nieuw benoemde pastoors. Mijn moeder had voor deze gelegenheden een prachtig bruidsjurkje gemaakt, wit met zacht blauw en een hele wijde rok. Een mandje met rozenblaadjes hing aan mijn arm en voorzichtig mochten wij aan het eind van de viering de blaadjes strooien. De kerststal binnen bestaat nog steeds uit dezelfde beelden van mijn kindertijd.
Het koor bestond in die tijd alleen uit heren. Het orgel werd aangetrapt door Gradus Jansen, een zonderlinge man. Iedere zondag kwam Gradus hiervoor op de fiets en ontving hij een kleine geldelijke tegemoetkoming en een borrel na afloop van de H. Mis aan de overkant bij Hotel de Eikeboom, waar veel mensen vanuit de kerk gingen koffiedrinken om samen bij te praten en nieuws uit te wisselen van de afgelopen week. Auto’s waren schaars en ook bezaten weinig mensen telefoon.
Tranen van vreugde en verdriet zijn ook in de Joppe kerk gevloeid. Hoeveel rijstkorrels zullen er op de treden van de kerk zijn gestrooid na een huwelijksmis. Hoeveel dierbaren zijn begraven op het kerkhof achter de kerk. Een plek waar vogels in het voorjaar hun fluitconcert ten gehore brengen en waar de spechten dapper mee kloppen op de bomen. Ook is de stilte soms hoorbaar.
Het kerkgebouw is niet zomaar een gebouw van steen, maar het nam een centrale plaats in tijdens ons leven. De plek waar je verteld werd hoe te leven om een goed, eerlijk en sociaal mens te zijn. Goed te zijn voor je medemens. Het vastentrommeltje tijdens de 6 weken vastentijd leerde ons een offertje te brengen om jezelf iets te ontzeggen.
In deze kerk startte mijn bewustwording voor religie, maar met een gevoel van een veilige haven vergezeld door mijn lieve ouders.