Ontmoet Doortje

En als ik een kaarsje aan steek doe ik ‘t voor de hele wereld. Voor de goede en ook de slechte, want dat zijn ook mensen.
– Dat en meer zegt Doortje Jansen – Thijssen, een kleine en dappere vrouw.

En voor de trouwe kerkgangers, je treft haar altijd achterin bij het doopfont, waar ze haar vaste plekje heeft.

De ziel van onze kerk wordt gevormd door mooie en bijzondere mensen, die ieder op zich zo verweven zijn met onze kerk dat ze er om zo te zeggen de levende stenen er van zijn. In de rubriek Ontmoet maakt u kennis met een persoon uit onze geloofsgemeenschap Onze Lieve Vrouw Tenhemelopneming. Wat verbindt hen met Joppe en wat doet het geloof met hen. Vervolgens wordt hen gevraagd het stokje aan een ander door te geven en dat gebaar verbindt ons met elkaar.

Ik mag Doortje tegen haar zeggen en we tutoyeren tegen elkaar. Op een prachtige zomerse avond en met een grote mok koffie hebben we een mooi gesprek.

Wie ben je?

Ik ben Doortje en ik was al vroeg weduwe. Ik heb heel hard moeten werken zodat ik niemand nodig had. 40 jaar bij de Zesprong, dat nu de Zevensprong heet. Ik heb ’t gered en daar ben ik dankbaar voor. Nu krijgt iedereen een medaille voor 40 dienstjaren maar dat heb ik nooit gehad. “Grapje…” Het was hard werken maar met altijd veel plezier.

Ik ben nu 84 jaar en van de eerste van de eerste word ik 85. Als ik ’t haal. Dat weet je niet!

Ik heb drie lieve dochters, Thea, Betty en Petra. Als ’t moet gaan ze naar de kerk en anders niet. Ik ga er niet over in discussie. Dat hoeft niet. Ze zijn oud en wijs genoeg. Dat is overal zo.

Ik vraag wel eens “Als ik zelf niet meer naar de kerk kan, breng je me dan weg?”. Dan doen ze dat wel. Als ik echt niet zelf kan dan gaan ze ook mee.

Wat is je rol binnen de geloofsgemeenschap?

Vroeger heb ik boekjes gevouwen en dat hoef niet meer. Nu breng ik elke zondag de communie naar een mevrouw. Het mensje is dolgelukkig. Ze heeft de tv aan en kan mooi kijken naar de Eucharistie viering. Tijdens de viering als de mensen te communie gaan doet zij dat ook.

Met januari had een leuk kaartje van haar in de bus met iets geld. Dat is aardig maar dat geld heb ik niet geaccepteerd. Ik doe het uit de grond van mijn hart en ik wil niet dat ik er wat voor krijg. Ik doe het om haar een plezier te doen. Ik heb mijn hele leven voor iedereen klaar mogen staan en dat zal ik tot het laatste toe doen. Zo ben ik opgegroeid en zo heeft ook de oorlog me gevormd.

Wat is typisch Joppe?

Ik kan er niet over oordelen. Ik ben geen Joppenaar. Met een paar mensen kon ik ’t altijd zeer goed mee vinden. Toen ik 42 jaar was, was ik al weduwe. Ik had nergens tijd voor. Ik heb 15 jaar aan de Ruiterweg gewoond en had daar mooie buren. Mijn schoonzusje woont in Joppe. Het voelt soms wel eens eenzaam maar elke avond bel ik even met mijn schoonzus uit Groesbeek.

Vroeger brachten we de pastoor eieren en hutspot. En bij het slachthuis werd wel eens een tong gehaald voor de pastoor. Dat vond hij lekker. Dat is allemaal afgelopen. Mooi! En een vrolijke lach!

In Groesbeek bij Nijmegen waar ik vandaan kom zat ik bij de zang en hielp ik mee met het schoonmaken van de kerk. Nu staat er de kerk leeg en is het alleen in gebruik voor trouw en begrafenissen.

Hoe gaat ’t in Joppe?

Het gaat prima in de kerk. Allemaal doen ze goed der best en ik kan er weinig over zeggen. Ben je hier opgegroeid dan weet je veel meer dingen…

Toen mijn moeder, die 94 is geworden niet meer op zondag naar de kerk kon, zei ze “Ik heb helemaal geen zondag meer!”. Dat was vroeger zo. Ik vind het prachtig dat Joppe nog een kerk heeft. De tijden veranderen en we moeten met de tijd mee.

Heb je een gouden tip voor Joppe?

Nee. In mijn ogen doen ze ’t allemaal goed. Ik ben ook dankbaar dat ze het allemaal willen doen.

Het is zo mooi al die vrijwilligers, die van alles doen! En als er geen priesters meer zijn dan is het toch mooi als de heer Achtereekte voorgaat, die doet ’t prachtig. Pastoor Hogenelst die doet ook zo zo’n best en dat voor 12 parochies. Het is wat! Het is jammer dat pastor Ten Klooster weg is, die deed ’t ook goed. En wat is het mooi dat Wim Verholt door Hein Klunder wordt opgehaald zodat hij naar de kerk kan.

Waaraan erger je je?

Aan niemand. Luister, en als ze vragen wie was er in de kerk dan zeg ik ‘Ik kom d’r niet om mensen te kijken maar voor mezelf.’.
Hier in Joppe zie je niemand van onze kerk bij een uitvaart. Ik mis onze parochianen en ik vind het heel belangrijk dat zij zich laten zien.

Wat is je mooiste herinnering aan de kerk?

De kinderen zijn allemaal gedoopt door pastoor Sloot en dat zijn mooie herinneringen. Na afloop was er koffie drinken en Marie, de huishoudster van de pastoor verzorgde dat altijd heel goed. Ze heeft ook veel goeds gedaan. Je kon er altijd koffie drinken. Dat was een mooie tijd.

Ook nu is het dopen in de kerk mooi. Ik vind het prachtig.
Één kleindochter heeft de Eerste Communie gedaan en ook dat was heel mooi. Ze doen het allemaal goed.
En als sommige mensen zeuren en dan zeg ik ‘Luister eens, ik vind het hartstikke mooi.’.

Wel vond ik het plotselinge vertrek van pastoor Grondhuis raar. Er was geen afscheidsmis. Heel vervelend. Maar ik wil er niet over oordelen. En als ik uit de kerk kom dan hebben de kinderen koffie gezet. Dat is ook mooi!

Wat is je favoriete kerk of plek in of rondom de kerk?

Heb altijd achter in de kerk gezeten en ik zit daar graag op mijn knieën. Ik heb van niemand last. Ik zit daar prettiger dan in de bank.
Ik kom niet veel op het kerkhof omdat ik daar een nare ervaring heb gehad. Ook zijn de letters van het graf van mijn man er af gehaald. Nieuwe letters zijn erg duur. Dus laat ik ‘t zo.

Welke levensles wil je met ons delen?

Voed je kinderen goed op. Ik heb ze goede dingen proberen mee te geven. En sta voor iedereen klaar en deel samen lief en leed.
En als ik een kaarsje aan steek doe ik ‘t voor de hele wereld. Voor de goede en ook de slechte, want dat zijn ook mensen.

Een gedroomde tafel van vier, jij bent de gastheer/gastvrouw. Wie nodig je uit?

Luister, dat zou ik echt niet weten. Ik droom nog wel eens van m’n vader en moeder, die hebben zo hard moeten werken. Door de oorlog hebben we Groesbeek een half jaar verlaten en in Wichmond gewoond. Toen we terug kwamen hadden we niks meer. We hebben in het begin op stro in de varkenshokken geslapen. De gaten in het huis moesten eerst allemaal dichtgemaakt worden. Mijn broer moest in Duitsland werken en mijn andere broer is verongelukt. Ik wil daarom geen oorlogsfilms meer zien. En ondanks alle verdriet hebben ook veel plezier gehad.

Hoe kijk je tegen de dood aan?

Dat kan ieder moment komen. Ik ben daar heel gerust over. Dat zal misschien ook wel komen dat Joop, mijn man in één minuut weg was. Het is niet te begrijpen dat ’t kan. Je bent je leven niet zeker. Er kan altijd iets gebeuren.

Aan wie geef je het stokje door?

Harry Schut, omdat ik Harry goed ken en het een leuk mens is.

Ontmoet ook Jan Wagemans & Willem Achtereekte.

Doortje is 24 oktober 2019 op de leeftijd van 90 jaar overleden.