Laurens was de oudste van de vier en zijn dood heeft de meeste indruk gemaakt in m’n leven. Ik ben Coba dankbaar voor alles wat ze voor hem heeft gedaan.
– Dat en meer zegt Harry Schut
Ik stap een kleurrijke en bloemrijke tuin binnen. Vanuit het achterraam kijk ik uit op de achtertuin waar nog een paar slaboontjes staan. ‘Handig als je nog snel wat wilt eten. Je kunt zo een handvol plukken.’, en ik zie een glimlach. Hiermee schets ik een mooi plaatje van Harry, die na een leven van hard en plezierig werken met Coba op de boerderij aan de Dortherdijk te Joppe zijn verhaal doet.
De ziel van onze kerk wordt gevormd door mooie en bijzondere mensen, die ieder op zich zo verweven zijn met onze kerk dat ze er om zo te zeggen de levende stenen er van zijn. In de rubriek Ontmoet maakt u kennis met een persoon uit onze geloofsgemeenschap Onze Lieve Vrouw Tenhemelopneming. Wat verbindt hen met Joppe en wat doet het geloof met hen. Vervolgens wordt hen gevraagd het stokje aan een ander door te geven en dat gebaar verbindt ons met elkaar.
Wie ben je?
Ik ben nuchter van aard. Dat moet ik vooropstellen. Ze maken m’n kop niet gek. Ik ben in Baak in 1936 geboren en kom uit een gezin van negen kinderen. Ik heb 7 broers en één zus. Sinds vorige maand is ook zij weduwe geworden. We hebben steun aan elkaar en ik kan iets voor haar betekenen.
Als ik zo terug filosofeer is het geloof heel anders dan nu. In het dorp was ’t de pastoor, de dominee, de huisarts en het hoofd van de school, die de touwtjes in handen hadden en dat is nu niet meer. Dat vind ik het positieve er van. Alles was plichtmatig. Wat je zelf dacht was van onder geschikt belang. Op een gegeven moment ging ik mijn eigen gang. Dat is niet negatief bedoeld, maar ik begon meer zelf te denken en te handelen en ik nam zelf meer verantwoordelijkheid. Ik heb me er overigens niet aan geërgerd maar wel gerealiseerd dat ’t anders kon.
Als kind ben ik zelfstandig opgevoed. We hadden een boerderij thuis en vader was veel van huis. Hij vergaderde veel omdat hij overal in zat. Alleen als het heel druk was dan was hij thuis. Moeder was een werkzaam mens en een heel creatief in haar werk. Ze kon dingen bedenken waar een ander niet op kwam. Verder zat vader ook in de paardenhandel en dat alles heeft me gevormd.
Mijn vrouw Coba, die maandag 22 april 2013 is overleden, kwam uit Toldijk. Ze was coupeuse en gaf les op de huishoudschool in Baak. Op een evenement hebben we elkaar leren kennen en in Drempt zijn we in november 1962 getrouwd.
Ik heb gewerkt bij de KI (KI staat voor Kunstmatige Inseminatie) in Ruurlo en later kreeg ik de kans om een boerderij aan de Dortherdijk in Joppe te pachten. Daar hebben we samen met heel veel plezier gewoond en onze vier kinderen zijn er geboren. We hebben 2 zonen en 2 dochters gekregen, Laurens, Ewald, Veronique en Kathleen. Onze zoon Laurens is met 7 jaar overleden aan leukemie. Het was een acute vorm van leukemie en daar was geen kruid tegen gewassen. Laurens was de oudste van de vier en zijn dood heeft de meeste indruk gemaakt in m’n leven. Ik ben Coba dankbaar voor alles wat ze voor hem heeft gedaan. Zijn ziekte was uitzichtloos en Laurens is thuis overleden. We hebben destijds veel steun van de pastoor mogen ontvangen.
Ik heb zeven kleinkinderen van 16 tot 3 jaar en allemaal zijn ze muzikaal. Coba en ik hebben ook gevoel voor muziek maar we maakten geen muziek.
Ik ben sportief en mijn grote hobby is paarden. Elke maandag ga ik met plezier naar Bathmen en rijd ik daar met paard en wagen. In de zomerdag ga ik s’avonds naar Eefde.
Wat is je rol binnen de geloofsgemeenschap?
Ik ben niet actief in de kerk, wel in de oude buurt. Ik bezoek ze nog en dat is wederkerig. Als eerste buurman had je vroeger een belangrijke rol bij overlijden maar dat is nu overgenomen door de uitvaartonderneming.
Wat is typisch Joppe?
Als geloofsgemeenschap is deze hecht. Als ik zie hoe weinig mensen in de buurtparochies de wekelijkse vieringen bezoeken en ik kijk naar Joppe dan denk ik ‘nou’! De mensen zijn niet beter of slechter maar fijn dat ze komen.
Ik heb dan ook de indruk dat er binding in onze gemeenschap is.
Heb je een gouden tip voor Joppe?
Ik zou het zo niet weten, als ik zie wat er allemaal gebeurd.
Waaraan erger je je?
Nee, beslist niet.
Wat is je mooiste herinnering aan de kerk?
Mijn dochter zei laatst nog wat is het een mooie rustige kerk en kerkhof. Elk persoonlijk ‘ding’ laat z’n indruk achter. Het geeft berusting. Zo ook bij het afscheid van Coba kwamen de ‘kwajongens’ uit de buurt. Kun je zien dat de binding was.
Wat is je favoriete kerk of plek in of rondom de kerk?
Als ik er langs rij dan doet ’t iets met me. Het roert me.
Welke levensles wil je met ons delen?
Om bij de kids te blijven. Ze hebben de vrijheid gekregen met hun eigen verantwoordelijkheid als les. Loopt ’t wel eens anders dan verwacht en dan hoop je maar dat ze het met gepaste manieren accepteren.
Een gedroomde tafel van vier, jij bent de gastheer/gastvrouw. Wie nodig je uit?
Ik kan geen voorkeur uitspreken en ik heb er geen behoefte aan. Als ik iets wil, benader ik die.
Hoe kijk je tegen de dood aan?
Ik hoop dat ’t nog ver weg is. Als het zover is dan is ’t zo. Ik heb geen angst, alleen is het jammer. Ik denk dat er na de dood niet veel is ook al is de wereld vol theorieën.
Wat zegt kerstmis je?
Het kerstfeest zegt iets over verbondenheid in kerk en gezin. Ik laat ’t gewoon gebeuren. Ik ben alleen en daar kan je niks aan veranderen. Ik vind het wel moeilijk en ik vergeet het samenzijn nooit. Ik leer er mee leven. De laatste paar jaren gingen we naar een van de kinderen en daar kijk ik met veel plezier op terug.
Aan wie geef je het stokje door?
Ik zou het stokje willen geven aan Mieke Geurtsen. Veel mensen weten denk ik niet wat ze allemaal doet voor de kerk en daar kan ze iets over vertellen.
Ontmoet ook Doortje Jansen Thijssen, Willem Achtereekte & Jan Wagemans.