Ontmoet Willem

Maria is mijn steun en toeverlaat. In Lourdes heb ik haar dank mogen brengen voor al ’t mooie in het leven
– zegt Willem Achtereekte, voorzitter Pastoraatsgroep en lekenvoorganger.

Willem vertelt in een boeiend gesprek over zichzelf, zijn kijk op de dingen en deelt zijn liefde voor Maria. Zij die ons onvoorwaardelijk liefheeft.

De ziel van onze kerk wordt gevormd door mooie en bijzondere mensen, die ieder op zich zo verweven zijn met onze kerk dat ze er om zo te zeggen de levende stenen er van zijn. In de rubriek Ontmoet maakt u kennis met een persoon uit onze geloofsgemeenschap Onze Lieve Vrouw Tenhemelopneming. Wat verbindt hen met Joppe en wat doet het geloof met hen. Vervolgens wordt hen gevraagd het stokje aan een ander door te geven en dat gebaar verbindt ons met elkaar.

Wie ben je?

Willem, geboren in Deventer, 54 jaar geleden, waar ik een gelukkige jeugd aan de IJssel heb gehad. Ik heb alle facetten van het leven mogen mee maken, geboortes van broertjes, huwelijken en overlijden van dierbaren. Bij het laatste hadden mijn ouders de gave mij mee te nemen bij het afscheid nemen van dierbaren of als er iemand opgebaard lag. Zij hebben mij door de seizoenen van het leven meegenomen en dat heeft mij gevormd. Dat zie ik terug in mijn leven als dolgelukkige vader, in mijn werk als manager en coach en in ’t voorgaan. Ik was en ben de ruwe diamant, die door ’t leven wordt / is gevormd en dat gaat maar door.

Ik ben geboren in een traditioneel Rooms Katholiek gezin, en met alles wat het met zich heeft meegebracht. Priestertje spelen samen met broertjes hoorde erbij. Het geboortehuis van mijn vader, die ik steeds meer mis, lag naast Klooster Sion (Diepenveen) en ook daar heb ik goede herinneringen aan.

Ik ben gek op ’t leven en ik heb gelukkig de kracht om door te gaan. Na een gelukkig huwelijk met Sandra, helaas in 2002 overleden ben ik reuze blij met mijn nieuwe relatie met Elly.

Wat is je rol binnen de geloofsgemeenschap?

Ik wil mensen verbinden rondom ons geloof en rondom één dezelfde God. Sámen zijn we kerk. We geloven in één God en ieder vanuit zijn traditie. Samen hebben we en vormen we de kerk. Ik ben trots op Joppe! Ik wil er dan ook alles aan doen om in Joppe te blijven vieren. Bij wijze van spreken staat de kerk dag en nacht open. De Paus zei het ook al ‘Open de Deuren’ en blijf de gebouwen gebruiken.

Ik ben met veel twijfel in 2007 begonnen als voorzitter van de pastoraatsgroep en heb snel de verbinding gezocht met de locatieraad, waarin ik ook zitting heb. Verder heb ik taken in Caritas, Raad van Kerken en mag ik voorgaan in onze Woord- en Communie vieringen. Anders dan in Apeldoorn waar ik ook voorganger ben in enkele verpleegtehuizen en waar ik me gezonden voel door het pastorale team, ga ik met veel plezier voor in onze gezinsvieringen. Ik ben blij dat we met enthousiaste ouders hiermee zijn gestart.

Wat is typisch Joppe?

In onze geloofsgemeenschap hechten we sterk aan traditie en hoe ’t altijd gaat. We zijn kritisch opbouwend en kijken ook scherp naar het totale gebeuren van de parochie HH. 12 Apostelen.

Hoe gaat ’t in Joppe?

Ik vind dat de ouderdom gaat toeslaan. Sinds 2007 zijn we ruim 5 jaar verder en wie zijn er nog actief over een paar jaar? Gelukkig zijn er ook kleine prille initiatieven en jonge gezinnen, die hoop geven voor de toekomst. Denk ook aan het Rozenkrans bidden of de gezinsvieringen, maar ook de koffie-ochtenden voor ouderen. Het vraagt van ons allemaal inzet om met initiatieven te komen en die te willen ondersteunen.

Heb je een gouden tip voor Joppe?

Een lastig woord, maar ik noem het toch omdat ik het positief bedoel ‘flexibiliteit’. Ik weet dan vraag ik nogal wat gezien de rol en toewijding die men heeft in zijn/haar functie als vrijwilliger. Veel mensen doen met meerdere taken al zo veel en met zoveel liefde zijn wij deze geloofsgemeenschap. Iets meer loslaten en vertrouwen hebben…

Waaraan erger je je?

Ik mis het gebrek aan zichtbare verbinding met het pastorale team. Een voorbeeld is de afwezigheid bij activiteiten die voor onze geloofsgemeenschap belangrijk zijn. Koffiedrinken na de vieringen, nieuwjaarsreceptie en brunch. Redenen genoeg maar ik vind het jammer.

Voor wat betreft het parochieblad mis ik de verdere verdieping. Maak meer gebruik van de inzichten en talenten van de pastoraatgroepen. Zij zijn de oren en ogen van de gemeenschappen. Wanneer worden zij gevraagd?!

Wat is je mooiste herinnering aan de kerk?

De kerk is voor mij een ijkpunt van de momenten dat het toen goed ging maar ook bij mindere blijde gebeurtenissen. Het heeft mij nooit persoonlijk getroffen maar wel in mijn familiekring, het seksueel misbruik. Het is in triest en het heeft onvoorstelbaar veel leed teweeggebracht en nu nog. En toch bid ik dat de woede geen overhand krijgt maar dat we gelukkig mogen zijn en het geloof met elkaar mogen blijven vieren. God is Liefde, en dat is het mooiste.

Ik heb de Bisdom Bedevaart naar Lourdes als zeer intens en gelukkig beleefd. Bij Maria mogen kunnen zijn en dingen hebben mogen delen met andere bedevaartgangers. Waar heb ik God ontmoet? Op vele plekken maar zeker ook in Lourdes. Ik ontmoet Hem in de medemens, in de ander. Het heeft heel veel indruk gemaakt!

Wat is je favoriete kerk of plek in of rondom de kerk?

Mariabeeld.
Ik richt mijn blik op haar en het is goed. In mijn leven ben ik erg ziek geweest en heb ik in het ziekenhuis gelegen en operaties ondergaan. Toen en ook nu heb ik altijd veel steun aan haar gehad. Maria is mijn steun en toeverlaat. In Lourdes heb ik Maria dank mogen brengen voor al ’t mooie in mijn leven.

Welke levensles wil je met ons delen?

Zie geen beren op je weg. Het leven is zo mooi! Ik heb geleerd om geen beren meer te zien. Pak ’t aan en KOM OP. Hoe diep de ellende ook kan zijn, kijk wat kan wel!

Een gedroomde tafel van vier, jij bent de gastheer/gastvrouw. Wie nodig je uit?

Willem recht zijn rug en met een lach op zijn gezicht zit Willem in één adem gezellig aan tafel met Jezus, Maria en Franciscus.
Bevlogen gaat Willem verder want Jezus is mijn leraar. Ik zou hem vragen ‘Hoe ben je op de been gebleven ondanks alle twijfel? Hoe heb je je opdracht volbracht? Vertel het me en geef me tools om hele moeilijke zaken op te pakken. En hoe is het mogelijk dat we één kerk zijn met al onze nationaliteiten?’
Als dank aan Maria wil ik graag ook met haar aan tafel. Ik bewonder haar voor haar onvoorwaardelijke liefde voor haar kinderen. Ook bijvoorbeeld in die zin hoe ga je om met je kinderen, hoe cijfer je jezelf weg en hoe blijf je kind steunen. Ze aanvaart het dat ze zwanger is en zet een kind op de wereld waarvan ze innerlijk aanvoelt dat het niet lang zal leven. Maria verbeeldt voor mij zorg en omzien naar elkaar. Ze is mijn steun en toeverlaat.
Franciscus verbeeld de zorg voor de naasten en ‘het los laten’. Dat laatste kan materieel zijn of andere dingen. Hij leert mij open te staan voor de noden van de ander.

Hoe kijk je tegen de dood aan?

Ik hoop dat uitkomt wat ik geloof. Op het sterfbed van mijn vader, die op 1ste Paasdag is gestorven, zei hij ‘Ja, wordt ik nu gehaald? Is dit het?‘ Hij praatte naar een andere wereld toe. We werden bevestigd in wat hij altijd zei en ons voorhield.
Sandra, mijn vrouw, sprak ook naar de andere wereld en ze zei ‘Waar is iedereen nu dan? Ik zie niemand.’ Een volslagen andere reactie.
Ik ben niet bang.

Aan wie geef je het stokje door?

Achter in de kerk zit een vriendelijke dame en zij verpersoonlijkt voor mij Joppe. Ze is een trouwe gelovige en ze kan een mening hebben. Bij de communie komt ze niet alleen voor zichzelf maar in een pyxis (hostiedoosje) gaan hosties mee die zij uitreikt aan parochianen die helaas niet naar de kerk kunnen komen. Het is mevrouw Jansen. Ik zou graag van haar willen weten wat het geloof voor haar betekent en wat ze van de kerk van nu vindt.

Ontmoet ook Jan Wagemans.