door Fred Hogenelst, pastoor
Relaas van een samenloop van omstandigheden.
Met dank voor de vele goede wensen!
Velen hebben het al wel vernomen: het eenzijdig ongeval op woensdagmorgen 6 juni jl. Het was in alle vroegte, nog maar net licht, dat ik met mijn auto frontaal tegen een boom botste: Airbags uit, auto Totall Loss, linker arm/pols gebroken en flink onder de blauwe plekken. Boem is Ho !!! ‘t Gebeurde op de Zomerweg net buiten Drempt.
Ik was voor een ziekenzalving op pad geweest en raakte op weg naar huis een kort moment, letterlijk ‘één ogenblik’ de concentratie kwijt en toen was het al gebeurd. Ik rook de kruitdamp van de gordelspanners en zag de airbags opgeblazen, de bladeren en wat takken van de boom waar ik tegenaan was gereden dwarrelden herfstachtig op de voorruit en de motorkap. De alarmlichten knipperden en de claxon stond aan… Ik zei het al: Boem is Ho !!! De eerste reflex was: 112 bellen! Op datzelfde moment tikte er al iemand op het raampje van de autoportier, liet zijn mobieltje zien en vroeg: “Zal ik maar bellen?” Graag! Binnen 10 minuten waren de hulpdiensten aanwezig.
Na een korte check ter plekke werd ik naar het Ziekenhuis te Zutphen vervoerd. Daar volgde een grondig onderzoek. Na de röntgenfoto’s werden de hand en pols gezet en ging de linkerarm vanaf vingers tot voorbij de elleboog in het gips. Om half één werd ik naar huis gebracht. Een week later bij controle bleek dat gips niet voldoende was: er werd geopereerd en er kwam blijvend een plaatje op het bot, met 6 schroeven, om de losgeraakte delen bij elkaar te houden. Tja, en daar zat ik dan… Flink ‘onthand’ en toch wel zeer geschrokken. Want toen pas begon het besef door te dringen dat ik natuurlijk wel veel pech had gehad, maar achteraf gezien toch eigenlijk nog wel meer geluk! Mensen zeiden: Je hebt echt een engel(tje) op je schouder gehad! Dat voelde ook zo. Dat: Boem is Ho !!! betekende dat ik letterlijk en figuurlijk even één of enkele passen op de plaats moest maken.
Ik werd steeds meer – God – dankbaar dat ik er eigenlijk achteraf gezien nog zo ‘goed’ van af gekomen ben. ‘Dankbaarheid’ heeft nu een extra dimensie gekregen. De eerste Eucharistie die ik weer vierde na de klap was dan ook zeker ‘een mis uit dankbaarheid’. Zeer dankbaar -Goddank- dat ik er nog ben!
Ik wil hierbij graag de vele, vele mensen danken die mij met een kaartje, mailtje, sms-je, Facebook, bloemen, fruit of zelfs met praktische hulp hebben bijgestaan en gesteund! Ook is er veel voor mij gebeden; Dank daarvoor! Ondertussen mag ik weer auto rijden, gelukkig.
Tja, Boem is Ho… Het pastoraat is erg druk. De klap heeft mij genoodzaakt even aan mezelf en mijn eigen gezondheid te denken, en te genezen! De hand en pols moeten nog de souplesse en kracht terug krijgen en ik wil weer nieuwe energie opdoen. Ik mag wel aan de arbeid maar de arts raadde mij dringend aan toch iets minder hectisch te werk te gaan. Zo kan ik uiteindelijk van deze ervaring geestelijk rijker worden. Even een pas op de plaats, maar ik hoop weer helemaal de oude J te worden… Allen heel veel dank voor alle goede wensen en geboden hulp en graag tot spoedig iets!!!