De kerk van de Heilige Willibrordus hoort bij de kleinste geloofsgemeenschap van onze toekomstige parochie. Van het dorp Olburgen met zo’n 280 mensen zijn er 200 katholiek. Rha, wat ook bij de parochie hoort, heeft slechts zo’n 50 inwoners. Van ouds her is bijna iedereen rooms. Het land om Olburgen is lang in bezit geweest van de Duitse orde, die in Dieren een zetel had. In de tijd van de reformatie is veel land verkocht aan rijkere pachtboeren. De kerk, een mooi neogotisch kerkje, is in 1868 gesticht door 6 of 7 rijke boeren. Net zo als de schuurkerk die er 100 jaar eerder stond. Daarvóór ging men in Drempt ter kerke. De parochie heeft geen geldgebrek doordat er in het verleden veel grond geschonken is en het geld van verkochte stukken grond goed belegd is.
Als het koor zingt dan komen er 40 mensen naar de eucharistieviering. De liederenkeus is de laatste tijd moderner geworden. Men zit op het koor omdat men graag zingt en als er niet in de kerk zou worden gezongen, dan zouden de mensen toch op het koor zitten.
Er is nog geen echte pastoraatgroep. Er zijn 80 vrijwilligers. De werkgroepen die er zijn organiseren zichzelf grotendeels, zoals de groep die de begraafplaats onderhoudt. De bedoeling is nu om de leiders van de bestaande groepen voor Liturgie, Bezoek en Vormsel & Communie, om te vormen tot pastoraatgroep, die dan ook in de locatieraad vertegenwoordigt gaan worden. Op het gebied van H. Vormsel en 1ste H. Communie wordt samengewerkt met Steenderen en Baak. Na het Vormsel raken ze de jeugd, net als bij de meeste andere geloofsgemeenschappen, ook een beetje kwijt. De (kleine) katholieke school in het dorp, levert een paar misdienaars, genoeg voor nu.
De gemeenschap van Olburgen is zo klein dat het parochieblad ook als dorpsbode functioneert. Ook nieuws van ZijActief, schoolpublicaties en de Oranjevereniging staan erin. Heel wat niet-parochianen zijn dan ook abonnee. De kerk is de bindende factor in deze kleine hechte gemeenschap. Dat is ook een beetje de angst voor de toekomstige ontwikkelingen. Als er toch kerksluitingen zullen komen en het lot zou op Olburgen vallen, dan zou dat de pest voor de dorpsgemeenschap zijn.
Bij de beslissing tot fusie heeft iedereen vrij vlot geaccepteerd dat het nu eenmaal zo is en men snapt dat men de geloofsgemeenschap zelf in stand moet houden.
De kerk is door de week niet open voor bezichtiging of om een kaarsje aan te steken, behalve op vrijdag als de mis wordt opgedragen voor Dora Visser. Dorothea Visser was in de tweede helft van de 19e eeuw huishoudster van pastoor Kerkhof. Ze was veel ziek en kreeg op een gegeven moment de wonden van Christus, de zogenaamde stigmata. Tijdens haar leven is daar geen bekendheid aan gegeven, maar het is wel gedocumenteerd. Ze is in Olburgen overleden en ligt op het kerkhof begraven. Jaren na haar dood is op haar voorspraak een aantal mensen genezen en daarop is in Rome een Zaligverklaring aangevraagd. Een hele groep mensen, vooral uit Gendringen, waar ze geboren is, komt iedere vrijdag naar de mis die ter harer ere wordt opgedragen. Als de Zaligverklaring doorgaat en er meer bedevaartgangers komen dat kan het best zo zijn dat de kerk vaker open zal gaan.
Van de nieuwe parochie verwacht men niet direct voordeel, maar het lijkt onontkoombaar dat bijvoorbeeld de dichtbij elkaar gelegen geloofsgemeenschappen van Vierakker, Baak, Steenderen en Olburgen, meer zullen gaan samenwerken en op de langen duur naar één geloofsgemeenschap zullen groeien. Zo kun je met zijn allen misschien meer doen om mensen tussen 18 en 40 jaar, die nu steeds vaker afhaken, weer bij de kerk te krijgen.