Hoe het begon…
28 maart jl. werd aan de IJssel te Zutphen, dichtbij de weg naar Vierakker, een transparante metalen Ludger-monument onthuld. Het herinnert aan bisschop Ludger: dit jaar 1200 jaar geleden overleden. Rond 794 zette hij voet aan wal bij het huidige restaurant Den Elter nabij Zutphen. Hier stichtte hij de eerste Achterhoekse kerk.
Er is één vraag die mij bij de onthulling bijzonder heeft beziggehouden, namelijk: “Wat zou er zijn gebeurd als Sint Ludger in het jaar 777 aan de andere kant van de IJssel gewoon maar was blijven staan?” Oei, ik denk namelijk dat er dan helemaal niets zou zijn gebeurd! En dat dan alles toen was gebleven zoals het toen was. Ludger heeft aan die andere kant van de IJssel gestaan en moet gedacht hebben: Wie zouden daar wonen? Wat zouden ze doen? Wat geloven ze? Geloven ze wel? En hij waagde de oversteek naar dat onbekende achterland.
Ludger was een gelovig man. Hij wilde het verhaal van Jezus Christus, het verhaal van God met ons, dóór vertellen. Het was hem te belangrijk om erover te zwijgen. Waar het hart vol van is… precies. Ludger was een missionaris. Dat woord missie betekent zending. En zending betekent dat je in beweging komt. Blijf niet zitten waar je zit! Stel je voor dat Sint Ludger toen was blijven zitten…
Van huis uit katholiek… maar wat daarbuiten…?
We zijn nu 1200 jaar verder. Nog steeds kenmerken historische, monumentale kerktorens de mooie plaatsen van ons parochieverband. Nog steeds luiden de klokken van onze kerken en nog steeds zijn er mensen die de kerkgebouwen weten te vinden en ook nog steeds zijn er mensen die bij die kerken horen en er -op vele manieren- voor zorgen. Nog steeds! Maar… Hoe lang nog?
De meesten van ons zijn wel ‘van huis uit katholiek’. Onze ouders hebben ons laten dopen en hebben ons laten kennismaken met het leven van de kerk. De ouderen onder ons hebben ook nog (bijna) alle sacramenten ontvangen.
Maar voor de jongeren is dit niet meer vanzelfsprekend. Veel parochianen beperken zich tot dat ‘van huis uit’; ze houden het binnenskamers, komen er niet mee naar buiten. Wij, mensen van de kerk, wij schuilen wel bij elkaar en steeds minder bij de kerk en het geloof. Maar als we dat zo blijven doen, dan kunnen we wel voorspellen hoe het af zal lopen: dan mag de laatste een keer het licht uitdoen. En wat zullen we dat erg vinden!
Maar wat te doen? Met ‘gewoon maar blijven zitten in ons besloten wereldje’ doen we onszelf tekort en de wereld maar ook de mensen om ons heen. In de Bergrede, de grondwet voor gelovigen mensen, uit het evangelie van Mattheus zegt Jezus tegen ons: “Jullie zijn het zout der aarde. Jullie zijn het licht der wereld.” Je schermt licht niet af. Maar je laat het schijnen, zodat het anderen kan verlichten. Jezus zelf is dat licht. Hij verlicht ons. Hij nodigt ons uit dat licht uit te stralen. Dat is de opdracht, de missie die Hij ons geeft.
De bijbel staat vol met verhalen over rondtrekkende mensen. Mensen op pad gestuurd door God.
Daarom: Laat de wereld zien wat wij aan het doen zijn! Wat hebben we te bieden? Welnu: Het verhaal van Jezus Christus, over recht en gerechtigheid over vrede en liefde, in woord en daad, over leven en laten leven… over verantwoord omgaan met Schepping en Milieu. Laat merken waarom onze kerk ons ter harte gaat! Immers waar het hart vol van is, loopt toch de mond van over!
Verlangen en vertrouwen…
Twee dingen zijn onmisbaar: verlangen en vertrouwen.
Verlangen om nieuwe mensen te willen ontmoeten, om andere mogelijkheden te ontdekken, om op weg gaan… in vertrouwen. De HH. Twaalf Apostelen, zo heet onze nieuwe parochie en die twaalf enthousiaste vissers/apostelen zijn ons ten voorbeeld gegeven. Laten we proberen om in het enthousiasme van de apostelen verder te gaan en ons sterk maken om de netten uit te gooien, om mensen te vangen en enthousiast te maken voor de Blijde Boodschap. Want als het toen heeft gekund, en ook ten tijde van Ludger, dan moet het toch ook vandaag de dag kans van slagen hebben? Ik bid ervoor en werk er aan: Ora en Labora.
En in alle geledingen van onze parochies ontmoet ik mensen die voor de inhoud willen gaan. Je proeft een schuchter enthousiasme. Hier en daar gaan luiken al open. Bloempjes worden zichtbaar uit barre wintergrond. En het wordt zomer… het is ons beloofd… Tijd om te gaan… We bevinden ons in goed gezelschap. Laten we de naamgevers van ons parochieverband eer aan doen!
En natuurlijk onze Beste Zegenwensen voor dat nieuwe jaar !
Namens het Pastoraal Team,
Fred Hogenelst, pastoor