door Jaap van Kranenburg, pastoraal werker
In de vorige twee artikelen is geschetst hoe de betrokkenheid op elkaar in onze kerk cruciaal is voor het doorgaan en doorgeven van ons geloof. We kunnen natuurlijk als slachtoffer van de voortgaande ontkerkelijking bij de pakken gaan neerzitten, berustend in ons – zo lijkt het – onvermijdelijk lot van neergang en ‘wil de laatste het licht uitdoen’, maar dat is tegen de geest en de boodschap van onze kerk! Gaan we zomaar akkoord met het in het vorige artikel beschreven toekomstscenario van die kleine kern, de restkerk? Nee, natuurlijk niet! We willen missionair zijn, leven en werken vanuit die prachtige Boodschap van Jezus Christus, die Boodschap van liefde voor God en liefde voor de naaste. We gaan naar de kerk om dit steeds opnieuw tot ons door te laten dringen en we trekken vanuit die kerk de buitenwereld in om concreet naar die Boodschap te leven.
Ik schrijf steeds: “we”, want kerk-zijn gaat niet zonder gemeenschap. Kerk-zijn betekent een betrokken en geborgen gemeenschap vormen. In de gemeenschap zijn we betrokken met God, met elkaar en met de buitenwereld. In de gemeenschap vindt de persoonlijke ontmoeting plaats. Maar wat als die gemeenschap afkalft en verbrokkelt, als we anonieme christenen worden die elkaar zelfs in de kerk niet meer begroeten? Kunnen we ons in het grote geheel van die HH. Twaalf Apostelen dan nog wel ‘geborgen’ voelen?
Eén van de meest veelbelovende manieren om een tegenwicht te bieden aan deze ontwikkeling, is de opkomst van de zogenaamde Small Christian Communities, kleine groepen mensen die elkaar kennen en die samen een gemeenschap-in-de-geloofsgemeenschap vormen.
Afhankelijk van wat die groepen doen en hoe ze leven noemen we ze ook wel huiskamergemeente, geloofskring, kleine kerkgemeenschap. Small Christian Communities bestaan er dus in allerlei soorten en maten, maar de volgende kenmerken hebben ze wel gemeenschappelijk:
– het zijn kleine groepen (8-15 mensen) die op een of andere manier een binding hebben met de kerk en gemotiveerd zijn door hun geloof.
– De groep komt gedurende langere tijd regelmatig bij elkaar (meestal eens per 1 à 2 weken of in blokken van bijeenkomsten) met als doel verdieping van het geloof, het geloof met elkaar delen.
– Vaak wordt vanuit de geloofsverdieping gekeken naar de buitenwereld en hoe daar vanuit het geloof vorm gegeven kan worden aan bijvoorbeeld de zorg voor de naaste.
De volgende keer meer over die kleine gemeenschappen, welke we al in onze parochie hebben en welke we willen gaan opzetten. Als besluit een mooie uitspraak van Mgr. de Jong over wat zo’n groep nu wel en niet is:
“Het is geen sensitivity training, maar maakt mensen wel gevoelig voor elkaar; Het is geen therapeutische groep, maar voorkomt wel sommige psychische problemen. Het is geen chat-sessie, maar kan wel mensen uit hun eenzaamheid halen. Het is geen relatiebureau, maar kan wel leiden tot diep menselijke en religieuze relaties. Het is geen denktank, maar er kunnen schitterende ideeën geboren worden. Je bent deel van de groep, maar het ontwikkelt je persoonlijkheid. Je engageert je aan de groep, maar je wordt er innerlijk vrij door. Je bent er pakweg een avond in de week mee kwijt, maar je wint er veel tijd mee. Je heb aandacht voor anderen, maar krijgt die tienvoudig terug”