Ontmoet Wim

De doop van onze twee dochters door pastoor Sloot was zo prachtig

een van de vele hoogte punten uit het leven van Wim ten Velde.

Wim, een sportieve man en al meer dan 40 jaar getrouwd met zijn Marijke, kent helaas ook diepte punten in het leven. De pelgrimstocht naar Santiago de Compostela brengt een nieuwe wending in zijn leven en geeft hem nieuwe inzichten en ervaringen. De tocht maakte zijn leven rijker.

De ziel van onze kerk wordt gevormd door mooie en bijzondere mensen, die ieder op zich zo verweven zijn met onze kerk dat ze er om zo te zeggen de levende stenen er van zijn. In de rubriek Ontmoet maakt u kennis met een persoon uit onze geloofsgemeenschap Onze Lieve Vrouw Tenhemelopneming. Wat verbindt hem met Joppe en wat doet het geloof met hem. Vervolgens wordt hen gevraagd het stokje aan een ander door te geven en dat gebaar verbindt ons met elkaar.

Wie ben je?

Ik ben geboren en getogen in Eefde, op de grens van Zutphen en ben sinds kort 68 jaar. We hadden thuis 10 kinderen en ik ben het zevende kind in het gezin. We hadden vijf jongens en vijf meisjes. Mijn vader was landbouwer. Mijn moeder was heel vroom en ze was een Maria vereerster. Ik ook wel, maar niet zo sterk als haar. Wel vind ik het mooi dat we in ieder geval de keuze hebben dat je iemand hebt om aan vast te klampen. Ik houd me het meeste vast aan Maria. Als er iets bijzonders is, dan zou ik het aan Maria vragen.

We moesten met z’n allen naar de Katholieke school in Zutphen toe dat 5 kilometer vanaf huis lag, terwijl de school in Eefde nog geen 1 km van ons huis was. Dat was toen zo. Ik had er geen moeite mee want alle Katholieke gezinnen gingen ook naar Zutphen toe. Na schooltijd speelden we ook weer met de kinderen uit de buurt. We hadden een goede verstandhouding met elkaar.

Sinds 1973 woon ik met mijn vrouw Marijke in Epse in dit huis en we zijn meer dan 40 jaar getrouwd. Marijke komt uit Kilder, dat is vlak bij Doetinchem. Ik heb Marijke ontmoet in een dancing in Gaanderen. Ik ben automonteur en had al vroeg een auto. Zo ging ik graag op pad met vrienden en heb ik Marijke in Gaanderen ontmoet.

Ik heb de kost verdiend als chef automonteur en heb bij verschillenden bedrijven gewerkt met veel met ups en downs, waaronder drie faillissementen van verschillende bedrijven. Dat heeft me zeker een ‘know’ gegeven.

We hebben een mooi gezin en twee prachtige dochters Marieke en Alice. Beide zijn ze samenwonend en ons vierde kleinkind is op komst. Op de donderdag passen we op onze kleinkinderen en daar genieten we met volle teugen van. Het is prachtig die kleinkinderen en het houdt ons jong!

Mijn grootste twee hobby’s zijn fietsen en schaatsen. Ik ben lid van de Wielertoerclub in Gorssel, waarvan ik een mede-oprichter ben. Ik fiets 2 á 3 keer per week. Schaatsen doe ik s’winters gemiddeld 3 keer per week op de Deventer ijsbaan. Ik heb een abonnement.

En zeker even zo belangrijk, we genieten samen van onze tochten met de sportfiets. Vele routes in binnen en buitenland hebben we gefietst. Bijvoorbeeld het Pieterpad, rondom het IJsselmeer en de Bodensee in Oostenrijk. Ik houd van uitdagingen en heb vier keer tochten op de Weissensee geschaatst. Ik heb alleen de laatste jaren wat last van een versleten knie, en doe ik een tandje minder. Het fietsen gaat prima.

Ook mogen we graag dansen bij de Boerendansers in Gorssel en als vrijwilliger rij ik ook nog op een bus van de SOL, afkorting staat voor Stichting Ouderenwerk Lochem. Ik haal oudere mensen van huis op en breng ze dan naar de Borkel voor de dagopvang. Op dit moment breng ik ze naar het Steunpunt in Epse, omdat ze aan het verbouwen zijn op de Borkel. Ik doe dit meestal op de maandagen. Het is heel mooi en dankbaar werk.

Je hebt in 2006 de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela gefietst. Wat was je drijfveer om dat te doen?

Ik had een wat moeilijke periode op mijn werk en had tegen mijn vrouw gezegd: ‘als ik gestopt ben met werken ga ik die tocht maken naar Santiago de Compostela’. Dat idee was ontstaan door gesprekken die ik had met Ton Gerritsen. Ton heeft de tocht met zijn broer gemaakt. Ton kon er zo mooi over vertellen en foto’s van laten zien. Het was erg inspirerend en het werkte erg enthousiasmerend. En door mijn vele sporten had ik zoiets van ‘dat moet ik toch ook kunnen’.

Tijdens de pelgrimstocht kwam ik er achter dat er meer dingen in het leven belangrijk zijn, dan werken. Ik ging terug naar de roots, en ik voelde een soort zelfredzaamheid. In verschillende situaties moest ik me weer zien te redden en keuzes maken, zoals welke route fietsen we, waar gaan we slapen en eten. Iedere dag weer was opnieuw een verrassing en een soort ontdekkingstocht. Ik heb het beleefd als een enorme verrijking van mijn leven. Het is een soort bevrijding geweest. Ik voel me nu ook vrijer. Ik zou het iedereen aanraden. Erg belangrijk vind ik mijn en onze gezondheid en mijn gezin. Daar ligt het geluk.

Via een speciale site heb ik een fietsmaatje gevonden om samen de tocht te ondernemen, omdat ik een bepaalde angst had, de tocht alleen te maken. Want stel dat je onderweg ziek wordt. Gelukkig ging het goed. Een van de mooie momenten was ergens in Spanje. In een klein plaatsje stonden we met onze fietsen en tassen te rusten op een brug. Er kwam een vrouw met een klein kind aanlopen. Ze zag ons staan met de St. Jakobsschelp op onze tassen, en ze gaf ons een paar pruimen. De schelp hangt nu aan de muur in de keuken en herinnert aan zijn tocht. Ik stond versteld en het verbaast me nog steeds. We waren wild vreemden en ze wist helemaal niet wie we waren. Er zijn dus toch goede mensen, die met je meeleven en je onvoorwaarlijk en spontaan iets geven. Als nuchtere Hollander verwachtte ik dat totaal niet.

Marijke vult onverwachts vanuit de andere kamer het gesprek aan en zegt; ‘Wim is ook gul in het geven’. Wim: ‘Dat is de aard van het beestje en dat heb ik van mijn moeder meegekregen. Als vroeger rond het middaguur bijvoorbeeld de scharenslijper langs kwam kreeg deze altijd iets te eten. Dat was bij grootmoeder van moeders kant ook al zo.’

Je doet veel voor de kerk. Wat is je rol binnen de geloofsgemeenschap?

Ik ben wijkbezorger vanaf het eerste uur. Ik denk zo’n een kleine 40 jaar en ben hiermee gestart in de tijd van pastoor Sloot. Je was een soort vertegenwoordiger van de geloofsgemeenschap. Rond 1978 toen pastoor Sloot hulp nodig had, omdat hij in een rolstoel kwam te zitten, werd ik acoliet en later lector. Sinds een jaar of 4 ben ik een van de kosters van Joppe.

Wat is typisch Joppe?

Ik vind de gemeenschapszin vrij groot. Er zijn zoveel vrijwilligers. Ondanks dat we verspreid wonen rondom Joppe heen hebben we verbinding met elkaar.

Heb je nog een tip voor de geloofsgemeenschap en of wat zou je graag anders zien?

Als lector merk ik dat de afstemming tussen de voorgangers en onze geloofsgemeenschap niet optimaal is. Sommige voorgangers brengen hun eigen voorbeden mee terwijl deze door het secretariaat al zijn klaargemaakt. Ik vind dat wel eens lastig.

Wat heeft het geloof voor een waarde in je leven?

Het is voor mij een houvast en ik kan daar altijd op terugvallen. Ik vind sterkte in het geloof en voor mij is dat heel erg belangrijk. De pelgrimstocht heeft mijn geloof zeker versterkt.
Later ben ik met Marijke met de auto naar Santiago de Compostela gereden. Tijdens deze reis hebben we ook Lourdes bezocht. We vonden het zeer indrukwekkend. Wat me het meest is bijgebleven is de processie. Een zo groot gebeuren waarbij we allemaal het Ave Maria zongen. Dat geeft een enorme band met de kerk. Ik ben nog blij dat we dat toen gedaan hebben. Ook ben ik er in het bad van Lourdes geweest en dat was heel bijzonder. Ik kreeg een lendedoek om en assistenten komen naast je te staan. Zij bidden mee en na het gebed wordt je drie keer ondergedompeld. Ik mocht me niet afdrogen vanwege het heilige water. Daarna doe je je kleren weer aan. Alle zonden vallen van je af. Ik ben nog blij dat ik dat heb gedaan.

Heb je een lievelingslied, psalm of gebed en zo ja, welke is dat? Waarom?

Ave Maria! Drie maanden geleden is bij de begrafenis van mijn zwager dit lied gezongen door zijn dochter. De rillingen liepen over mijn rug. Fantastisch!

Wat is jouw mooiste herinnering aan de kerk?

De doop van onze twee dochters door pastoor Sloot was zo prachtig. Het ging zo gemoedelijk, het was heel intiem en persoonlijk. Iedereen hielp een handje mee omdat de pastoor het vanwege zijn gezondheid niet alles meer kon. Na de doop in de kerk hebben we samen in de pastorie koffie gedronken. Ik heb enorm veel respect voor pastoor Sloot. Te meer omdat hij ook veel gedaan heeft tijdens de Tweede Wereldoorlog. Zo ging hij in de Heilige Mis voor dat in de 2de WO plaatsvond in de schuur bij de familie Groot Koerkamp.

Wat is je favoriete kerk, plek in of rondom de kerk?

Het is misschien raar om te zeggen maar ik vind rust op het kerkhof. Mijn vader en moeder zijn in Joppe begraven. Toen ik overspannen was ging ik regelmatig daar naar toe. Gewoon er even zijn, luisteren naar de vogels en vaak dacht ik ‘wat zouden mijn ouders hebben gedacht’. Ons kerkhof is hier dan ook prachtig en geeft ruimte voor bezinning. In de kerk ben ik met wat anders bezig.

Een gedroomde tafel van vier, je bent de gastvrouw. Wie nodig je uit?

Mijn hele gezin nodig ik uit, kinderen en kleinkinderen. Ieder mag het zijne vertellen.

Welke levensles wil je met ons delen?

‘Wie het kleine niet eert, is het grote niet weert.’ Ik kan genieten van de kleine dingen. ‘Sta open voor elkaar en luister goed naar mekaar.’ Dat gebeurd te weinig. Luisteren is belangrijker dan praten.

Je zwager is onlangs overleden, vertelde je. Hoe kijk je tegen de dood aan?

‘Laat maar gewoon komen. En als het mijn tijd is,’ dat zei mijn vader altijd, ‘komt Onze Lieve Heer me wel halen. Maar hopelijk duurt dat nog een tijd.’

Heb je een vraag gemist of wil je nog iets meegeven?

Ik stoor me aan de hiërarchie in de kerk. Er wordt te weinig geluisterd naar de mensen. En hoe er door de kerk wordt gereageerd op het kindermisbruik. De communicatie tussen kerk en gelovigen kan veel beter. Juist nu de mensen niet meer automatisch naar de kerk gaan.

Ik zou het wel heel erg vinden als onze kerk zou moeten sluiten. Ik hoop dat we het zo lang mogelijk kunnen uitzingen met elkaar en dat we accepteren dat de leken een andere vorm van diensten verzorgen. Laten we proberen zo lang mogelijk de hechte gemeenschap bij elkaar te houden.

Onze dochters hebben van ons een bepaalde richting meegekregen en die moeten ze nu
zelf verder in vullen. Ze hebben samen met anderen 15 jaar het Kindje Wiegen verzorgd en daar zijn we trots op. Door tijdgebrek lukt ze het niet meer dit de komende jaren voort te zetten.

Aan wie geef je het stokje door?

Ik geef graag het stokje door aan Hanny Schoutsen, omdat zij ook erg actief is binnen onze geloofsgemeenschap.