We genieten van de dingen wat we wel hebben gedaan en genieten van elke dag dat ons gegeven is
zegt Annie, die al vele jaren zingt bij het kerkkoor. De laatste jaren draait het in haar leven om zorgen voor en de zorg om Ton, haar echtgenoot want twee ernstige ongelukken van Ton markeren hun leven. Gelukkig maakt Ton het goed en samen maken ze er het beste van en genieten ze volop. Zo ook van hun nieuwe fiets. Ze hebben hun gezamenlijke fiets waarmee ze er gezellig op uit trekken. Ook voor nuttige zaken zoals het rondbrengen van het parochieblad Onderweg.
De ziel van onze kerk wordt gevormd door mooie en bijzondere mensen, die ieder op zich zo verweven zijn met onze kerk dat ze er om zo te zeggen de levende stenen er van zijn. In de rubriek Ontmoet maakt u kennis met een persoon uit onze geloofsgemeenschap Onze Lieve Vrouw Tenhemelopneming. Wat verbindt hem met Joppe en wat doet het geloof met hem. Vervolgens wordt hen gevraagd het stokje aan een ander door te geven en dat gebaar verbindt ons met elkaar.
Wie ben je?
Ik kom uit een groot gezin en ben de oudste van 11 kinderen en ben 73 jaar. Ik ben getrouwd met Ton (78 jaar) en we zijn dit jaar 53 jaar getrouwd. We hebben vier dochters Magrit, Ingrid, Karin en Petra en 4 schoonzonen, 11 kleinkinderen en één achterkleinkind Daan. We zijn in 1967 van Deventer naar Epse verhuisd.
Hobby’s
Ik ben lid van het Rode Kruis en heb ruim 38 jaar met plezier voor het Rode Kruis gewerkt. Ik heb destijds de cursus Welfare gevolgd in Ruurlo. Hierdoor bezocht ik mensen thuis of ik zocht de mensen op in bejaardentehuizen zoals de Borkel te Gorssel of Huize Ine in Eefde. Veelal was het om ze bezig te houden met wat men vroeger veel deed handwerken zoals breien of schorten maken. Nu is het meer spelletjes doen. Na de val van Ton in 2008 ben ik hier helaas mee gestopt want de aandacht ging en gaat uit naar de zorg van Ton. Wel help ik nog steeds mee bij het opzetten van de bazaar waar we de gemaakte spullen verkopen. Van de opbrengst kopen we weer nieuw materiaal. Verder verzorg ik de felicitaties voor ouderen, vrijwilligers en het team van de telefooncirkel. De telefooncirkel is een groep van mensen waarbij s ’morgens één persoon start te bellen waarna ieder die gebeld wordt de volgende belt totdat de cirkel rond is.
Ik maak graag leuke felicitatiekaarten, ik brei voor velen sokken en zing op het Joppe koor. Helaas ben ik net in Deventer gestopt met zingen vanwege de omstandigheden thuis. Het was erg pijnlijk besluit om te stoppen want ik ga niet alleen het zingen missen maar ook het sociale leven er om heen.
Familieleven
We gingen elke herfstvakantie met twee moeders, onze dochters en een paar kleinkinderen op vakantie of we genoten van de wintersport welke we vierden met nog drie echtparen. Mooi is de anekdote toen we met een aantal kleinkinderen naar Ameland gingen. Een kleindochter zei toen: ‘Gaan we eindelijk naar een ander land!’. En als de kleinkinderen jarig waren gingen we een dagje met ze uit.
Vele jaren gingen we met onze dochters in Markelo kamperen. Waren de oudste zo’n 13 en 14 jaar dan hadden ze hun eigen tent en mochten ze op zichzelf. Ook dus boodschapjes halen. Zo nodigde Magrit ons uit om s’morgen koffie te komen drinken en – nu komt het – dan komen wij wel vanavond bij jullie eten. Dat was geweldig en heel leuk!
We genieten van de dingen wat we wel hebben gedaan en genieten van elke dag dat ons gegeven is, is het motto van Annie en Ton. De ernstige ongelukken van Ton, waarbij het ging om de val uit de boom en het fietsongeluk van vorig jaar hebben hun leven enorm op zo’n kop gezet. Door het hersenletsel kan Ton helaas minder goed praten en niet meer zingen. Velen kennen hem nog van het koor.
De tragische gebeurtenissen heeft de familieband versterkt. En ook veel vrienden en de fijne buren, onze steun en toeverlaat, zijn ons dierbaar, zegt Annie. En eens in de zoveel tijd komen de vier meiden thuis, want dat vindt Ton zo fijn en dan hebben we een heerlijk avondje met ons zessen.
Werk
Vanaf mijn 14de heb ik in de huishouding gewerkt. Ik was gezinshelpster bij de stichting gezinszorg te Deventer. Toen ik 17 was ben ik een opleiding gaan volgen in Schaarsbergen. Dat was intern om vervolgens in de gezinszorg aan de slag te gaan. Toen onze jongste dochter 4 jaar werd ben ik in Gorssel in de gezinszorg begonnen. Ik heb dat lang gedaan. Daarna ben ik bij particulieren gaan werken.
Vroeger moest je vroeg op omdat je er moest zijn als de mannen naar hun werk gingen. Je verzorgde de moeder en deed het huishouden tot s ’avonds laat tot dat ieder het eten op had en de kinderen in de pyjama zaten. Of je had twee gezinnen op één dag. Dat is nu niet meer. Nu krijg je een paar uur hulp.
Ik had zelf als kind een nare ervaring van de hulp die bij ons thuis kwam en heb altijd gedacht ik ga het anders doen. Door elke keer te mogen werken in andere gezinnen heb ik het heel leuk gehad. Maar eigenlijk wilde ik kraamverzorgster worden. Ik was een half jaar te jong om te kunnen starten met de opleiding. Mijn vriendin Dinie ging wel. We zijn nog steeds vriendinnen.
Nu verleen ik mantelzorg aan Ton, en deze zorg reikt verder. Ton staat op en zegt: ‘Mankeert niks aan’, en geeft Annie een schouderklopje. Ze kijken elkaar bemoedigend aan.
Wat is je rol binnen de geloofsgemeenschap?
Ik ben begonnen op het dames koor op Huis te Werken. De heer Vogelvang was de dirigent. We hebben nooit in de kerk mogen zingen omdat de mannen het niet wilden.
Echter toen pastoor Sloot, die ik kende van de Vianneykerk uit Deventer, zijn jubileum vierde en ik zat in de feestcommissie, heb ik het de mannen gevraagd één mis gezamenlijk te doen ter ere van het jubileum. En dat was goed! Na het feest zijn we samen verder gegaan en zo is het gemengd koor ontstaan.
Ik was in de tijd van pastoor Grondhuis als afgevaardigde van het koor contactpersoon voor rouw en trouw. Ik ontving de mensen thuis en nam met hen door wat er gezongen moest worden. Dat is nu niet meer.
Korte tijd heb ik meegeholpen met het schoonmaken van de kerk.
Nu willen Ton en ik weer samen het parochieblad in Epse gaan rond brengen. We hebben een nieuwe fiets, waar we samen op fietsen en zo willen we dat weer hervatten.
Heb je nog een tip voor de geloofsgemeenschap?
Omdat we ‘de koorleden’ boven staan kunnen we helaas niet op het altaar kijken. Dat is jammer want één van de lampen hangt er voor. Zou het niet mooi zijn als die lamp wat hoger komt te hangen zodat we tijdens de consecratie ook mee kunnen kijken?
Wat heeft het geloof voor een waarde in je leven?
Ik beleef het geloof heel intens. Naar aanleiding van het ongeluk met Ton zijn er veel kaarsjes opgestoken. Ik heb wel eens gedacht ‘als dat niet helpt dan hoeft het van mij niet meer’. Maar daar kwam ik wel op terug toen het beter ging. Wel heb ik gedacht na het tweede ongeval ‘waarom dit nu weer’. En toch was het vertrouwen er dat ’t goed zou komen. Annie tot Ton, die er even bij komt staan ‘Ja Ton, je ouders die bij de hemelpoort stonden zeiden dat je terug moest. Je moet nog heel veel doen.‘ Ze lachen er genoeglijk om. En Ton kijkt elke zondag naar de Heilige Mis op tv. Ik zelf zou niet zonder de volledige mis kunnen. Ik heb hier wat aan. Ook al doen anderen hun best voor de ander vieringen.
We hebben het geloof ook mogen delen met onze kinderen. De twee oudsten zingen in het koor in Deventer en twee kleinkinderen zijn acoliet. Onze schoonzoon Fokko is later katholiek geworden en is door kardinaal Eijk tot diaken gewijd. Hij gaf bij zijn wijding aan dat hij was geïnspireerd door zijn schoonfamilie en wat er bij ons thuis zoal gebeurde. Dat was bijzonder. Toen Ton in het verpleegtehuis verbleef kwam Fokko hem de Communie brengen. Ook gingen we eens per maand samen naar de kerk in het verpleegtehuis.
Heb je een lievelingslied, psalm of gebed en zo ja, welke is dat? Waarom?
Het liedboek wordt erbij gepakt. Het is het lied ‘Lied om mee te gaan’ en het is het lied dat ook bij ons 50 jarig huwelijk is gezongen. De zinnen als ‘laten we gaan’, ‘het samen zijn’, ‘mantel van vrede’ en ‘met elkaar verbonden zijn’ spreken ons aan. Toen Ton naar aanleiding van het eerste ongeluk erg slecht was en we gingen kijken naar de liturgie voor de eventuele uitvaart kwam ook dit lied naar voren. Dit is een lied dat we beiden mooi vinden.
Wat is jouw mooiste herinnering aan de kerk?
Dat zijn er vele. Dat was de doop van onze kleinkinderen Manon en Bas door pastoor Sloot. Het was een hartstikke fijn. Een klein clubje en heel intiem. En ook als grootouder hebben we gebeden.
Ook de viering ter ere van het priesterfeest van pastoor Sloot was prachtig en eigenlijk het hele weekend. Nadat de voorbereidingen waren afgerond gingen we samen nog een borreltje drinken. Een CB’tje of twee. Pastoor zei, Annie zal ik even iemand bellen die je naar huis brengt? Maar ik redde me wel. Thuis gekomen kregen we een telefoontje van pastoor of ik goed was thuisgekomen. Zo attent.
De huwelijksmissen van onze twee oudste dochters, die in Joppe zijn er getrouwd zijn ons dierbaar en ook de Eerste Communie van de kinderen was prachtig.
Wat is je favoriete kerk, plek in of rondom de kerk?
Joppe is een fijne kerk in wel en wee. ‘Onze kerk’, zegt Ton.
Een gedroomde tafel van vier, je bent de gastvrouw. Wie nodig je uit?
Annie hoeft niet lang na te denken en em. pastoor Fons Zandbelt wordt uitgenodigd. Ik zal het heel erg fijn vinden. De man gaat aan mijn hart. En ik zou graag iemand willen uitnodigen, die ik niet bij naam noem omdat ik een heel jaar niets van deze persoon heb gehoord. Ik zou willen vragen, waarom laat je niks meer van je horen? En Jaap van Kranenburg. Hij kan alles zo mooi en goed verwoorden.
Het lijkt me een goed idee!
Welke levensles wil je met ons delen?
Ik ben altijd zo vreselijk blij, dat iedereen met elkaar kan. Geen narigheid. Iedereen komt. Gewoon, samen zijn. En alles is bespreekbaar. Ton zegt vanuit zijn stoel ‘gewoon blijven’.
Ton heeft twee zware ongelukken gehad. Zijn leven hing aan een zijden draadje. Hoe kijk jij tegen de dood aan?
Ik wil nog niet. En zeker nu hebben we er samen wel eens over. Ik zou het heel vervelend vinden als Ton alleen achter blijft en dan kan hij hier niet blijven. Maar we genieten nog van elke dag die ons gegeven is.
Heb je een vraag gemist of wil je nog iets meegeven?
We doen 37 parochiebladen Onderweg in de bus waarvan maar een klein handje vol mensen in de kerk komen. Waarom niet eens inventariseren wie het blad nog wil hebben? Daarmee bespaar je kosten. Ik vind het gewoon zonde want het is een prachtig blad. We zijn er heel blij mee.
Aan wie geef je het stokje door?
Theo Mokkink wil het stokje van me overnemen en ik heb hem gevraagd omdat hij al vele jaren de organist van het kerkkoor is. Hij is belangrijk voor ons.