Ontmoet Wim

“Er zijn voor een ander, luisteren en los problemen met een ander op”

is een wijze les die Wim ons wil meegeven. Wim, helaas geveld door de ziekte van Parkison heeft altijd iets voor mens en de natuur willen doen. Met dat doel voor ogen was Wim in veel functies dienstbaar aan de gemeenschap. De ziekte maakt hem kwetsbaar en broos, het praten en lopen gaat hem helaas moeilijker af, maar hij wil leven. Zoals Wim zegt: ‘Het is soms geblokkeerd’. Ik heb hem gesproken in de Lunetten te Zutphen waar hij tijdelijk verbleef en later bij hem en Gerry gezellig thuis. En dat ging goed.

De ziel van onze kerk wordt gevormd door mooie en bijzondere mensen, die ieder op zich zo verweven zijn met onze kerk dat ze er om zo te zeggen de levende stenen er van zijn. In de rubriek Ontmoet maakt u kennis met een persoon uit onze geloofsgemeenschap Onze Lieve Vrouw Tenhemelopneming. Wat verbindt hem met Joppe en wat doet het geloof met hem. Vervolgens wordt hen gevraagd het stokje aan een ander door te geven en dat gebaar verbindt ons met elkaar.

Wie ben je?

Ik ben op 8 december 1934 in Ulft geboren, klein plaatsje in de Achterhoek en ik kwam al snel in aanraking met Joppe, want de broer van mijn vader werd in 1938 pastoor, A.B.J.M. Verholt. Als klein kind liep ik er aan de hand van mijn moeder rond. Wat groter, kwam ik er in de vakanties en later logeerde ik er bij mijn oom. De trek naar de bossen, vogels en planten was groot en mijn oom was er natuurlijk ook. Zodra er vakantie was, was ik in Joppe.

Ik mocht toen al graag tekenen en mijn oom stimuleerde me hierin verder te gaan. Mijn vader hield niet zo van kunst, tekenen en zo. Hij was niet zo enthousiast. Echter mijn oom zag wel mijn talent en rade me aan een kunstopleiding te volgen en naar de academie van Beeldende kunst in Arnhem te gaan. Dat is ook gebeurd.

Op een dag zat ik in de tuin te tekenen en kwam de heer Van de Griendt uit Epse, die op ons kerkhof ligt begraven. Hij zei: “Ik zoek iemand die tekeningen voor de Nederlandse omslagpagina van het jeugdblad Donald Duck kan maken.” Ik wilde dat wel en mijn oom pleitte bij mijn vader dat ik daar mocht gaan werken, want de school was inmiddels succesvol afgerond. Zo kwam ik én bij hem in Deventer op kantoor te werken én te wonen op de pastorie waar een kamertje vrij was. Na het plotselinge overlijden van mijn oom in 1955 kon ik wonen bij de familie Janssen bij de Zessprong, wat nu de Zevensprong heet.

Aanvullend heb ik de grafische school in Utrecht gevolgd. Later ben ik ook gaan tekenen en illustreren voor natuurtijdschriften en boeken. Ik heb ruim 16 jaar in Deventer gewerkt. Daarna ben ik gaan werken bij de Koninklijke Academie voor Wetenschap in Amsterdam voor de afdeling Nederlands Instituut voor Oecologie in Heteren. Daar heb ik voor getekend en gefotografeerd.

Ten tijde dat ik werkte in Deventer kwam ik in contact met de fotograaf van de drukkerij de heer Flierman uit Deventer. Hij spoorde me aan om mee te gaan naar dansles bij Eppink. Daar ontmoette ik mijn vrouw Gerry. Zij viel als reserve in en zo kwamen we met elkaar in contact. Het was meteen raak en we zijn nu ruim 50 jaar getrouwd.

De eerste jaren van ons huwelijk hebben we gewoond in De Wingerd aan de Joppelaan. Het huis ligt schuin tegenover de pastorie. Daar zijn onze drie kinderen geboren, Caroline, Paul en Annette. Inmiddels zijn zij getrouwd en hebben we 5 kleinkinderen en zelfs 1 achterkleinkind, Eva. Na een aantal jaren met plezier gewoond te hebben aan de Joppelaan zijn we verhuisd naar de uiterwaarden van de IJssel, naar het huis ’t Zand. Daar hebben we vele mooie jaren gehad. Nu zijn we terug en wonen weer aan de Joppelaan.

Als groot liefhebber van vogels ben ik samen met anderen initiatiefnemer van Vogelwerkgroep “De IJsselstreek“. Deze is in 1967 opgericht. In 1981 is het Ooievaarsbuitenstation ’t Zand opgericht. Dat kwam zo. Na een congres in Zwitserland reed ik op verzoek van de directeur van het Vogeltrekstation Heteren mee terug in zijn auto naar Nederland. Hij wilde een beetje aanspraak en hij was het die mij vroeg ‘Is dat iets voor jou zo’n Ooievaarsstation? Je hebt ruimte en een mooie biotoop wat goed is voor ooievaars. En je krijgt hulp bij het opzetten.’ Win glimlacht en zegt ‘Ik moest Gerry wel zo gek krijgen, en ze vond ’t goed.’ Zo werd het 5de station in Nederland een feit. We hadden de dagelijkse verzorging en zijn geholpen door een enthousiaste groep vrijwilligers. Er zijn vele jongen geboren. Nu woont mijn zoon Paul met zijn vrouw op ’t Zand en het project is gestopt omdat er weer voldoende ooievaars zijn.

De liefde voor de natuur heb ik op de vele zondagse wandelingen en vakantietochten met de kinderen en ook met menig ander mogen delen.

Ik heb altijd iets voor de mens en de natuur willen doen. Dat zie je in het project van het Ooievaarsstation terug en in het werk voor de kerk maar ook destijds voor de Gemeente Gorssel door de vorming van de politieke partij Gemeentebelangen. Dat deed ik niet alleen, maar samen. ‘Als je het alleen moet doen remt dat af.’, zegt Wim. In 1986 had Gemeentebelangen voor het eerst één zetel in de raad. Wim is vele jaren in de raad actief geweest en heeft zich ingezet voor destijds Gemeente Gorssel.

Wat is je rol binnen de geloofsgemeenschap?

In het begin deed ik misdienaartje spelen en heb ik zelfs de klokken geluid. Ook heb ik pastoor Sloot veel geholpen. Ik was acoliet en mocht graag de avondwake en lekenvieringen verzorgen. Ik hield ervan een viering in elkaar te zetten en mooie en passende teksten erbij te zoeken of te maken, wanten schrijven heeft Wim ook altijd gedaan. Ook destijds voor het parochieblad van Joppe heeft Wim onder andere artikelen met de titel ‘Dieren in onze parochie’, geschreven en deze werden zeer gewaardeerd.
Aan de ene kant werd ik gevraagd en aan de andere kant was er mijn aanbod om er te zijn. Nu vind ik het fijn dat er andere mensen zijn die het werk doen en mag ik er zijn als parochiaan. Omdat ik wordt gehaald voor de viering heb ik het gevoel er bij te horen. Zij, onder andere de heren Cor Schoutsen, Hein Klunder of Wim ten Velde brengen mij ook weer naar huis.

Wat is typisch Joppe?

De gemoedelijkheid in zeker zin en de binding met de mensen die er is. Het voortbestaan van het kerkzijn in Joppe hangt wel aan een zijden draadje als bepaalde mensen niet meer kunnen. De continuïteit baart me zorgen.

Heb je nog een tip voor de geloofsgemeenschap?

Ik denk dat het belangrijk is onderhoud van de bezittingen van Joppe en het in tact blijven van het kerkhof. Zorg dat de kerk niet in verval raakt.

Wat heeft het geloof voor een waarde in je leven?

Het geloof geeft mij steun. Ik hoop dat het allemaal niet vergeefs is wat ik doe en heb gedaan. Het is wel eens moeilijk en ik twijfel ook wel eens.
Ik maak me wel eens zorgen over de instelling van de kinderen in ’t algemeen. Ik merk het aan de opmerkingen van de kinderen. Een kleine knik en het glijdt af.

Heb je een lievelingslied, psalm of gebed en zo ja, welke is dat? Waarom?

Een vaste formule zegt me niet zo veel. Als lekenvoorganger ging het me om samen gemeenschap te vormen en om iets origineels te vinden dat paste in de viering. Het mocht niet afgezaagd worden.

Wat is jouw mooiste herinnering aan de kerk?

De processies in Ulft en later in Joppe vond ik mooi. In Ulft woonden we tegenover de pastorie en in de hele grote tuin mochten we, ook als misdienaars mee helpen versieren. Prachtig werk. En dan de processie. Koster voorop en de misdienaars er achteraan…

Wat is je favoriete kerk, plek in of rondom de kerk?

Het kerkhof heeft een bepaalde sfeer en daar mag ik graag zijn.

Welke levensles wil je met ons delen?

Er zijn voor een ander, luisteren en los problemen met een ander(en) op, zegt Wim. Gerry vult aan dat Wim veel mensen heeft ondersteund toen zij ontslag kregen. Daar was Wim goed in. En Wim ging altijd met zijn oudste dochter Caroline mee als zij naar het ziekenhuis moest. Ze moesten hiervoor naar Groningen want dochter Caroline is als hartpatiënt geboren. Zij heeft altijd veel steun aan haar vader gehad en kon altijd bij haar vader terecht. Mede door deze bijzondere zware start heeft het onze band versterkt. We moesten praten en keuzes maken voor ons kind, die dat zelf nog niet kon. Gelukkig heeft dat allemaal goed uitgepakt en zijn we daar dankbaar voor.

Hoe kijk je tegen de dood aan?

‘Ik ben er niet bang voor en het hoort bij het leven. Je moet de dood ook een plaats geven in je leven.’, zegt Wim. Het leven is Wim lief ondanks zijn beperkingen. Ruwe ideeën voor het boekje van zijn eigen uitvaart liggen er al, want ook hier wil Wim iets eigens in leggen en meegeven.

Aan wie geef je het stokje door?

Ik wil graag het stokje doorgeven aan onze ‘Kevelaer’-broedermeester Anton Pouw omdat hij een stille kracht is, die ook veel heeft gedaan.

Wim is op de leeftijd van 84 jaar op 8 maart 2019 overleden.