De weg van mijn kinderen vormde mijn ontwikkeling in het katholieke geloof.– Mieke Geurtsen
Een ontmoeting met een warme vrouw, die opgroeide in een hervormd gezin en groeide in haar geloof door haar actieve houding. Ze vertelt over haar leven en dankbare ervaringen.
De ziel van onze kerk wordt gevormd door mooie en bijzondere mensen, die ieder op zich zo verweven zijn met onze kerk dat ze er om zo te zeggen de levende stenen er van zijn. In de rubriek Ontmoet maakt u kennis met een persoon uit onze geloofsgemeenschap Onze Lieve Vrouw Tenhemelopneming. Wat verbindt hen met Joppe en wat doet het geloof met hen. Vervolgens wordt hen gevraagd het stokje aan een ander door te geven en dat gebaar verbindt ons met elkaar.
Wie ben je?
Mijn naam is Mieke Geurtsen – Koops. Ik ben 57 jaar en geboren in Enschede. Volgend voorjaar ben ik 39 jaar getrouwd met Jos, zoon van Koen Geurtsen van de Lochemseweg. We hebben vier kinderen, twee dochters en twee zonen, resp. van oudste naar jongste Sabine, Koen, Tamara en Florian. Sabine is getrouwd en heeft vier kinderen en Koen is getrouwd en heeft een zoon. Het jongste kleinkind is net 1 jaar en de oudste wordt in januari 7 jaar.
Om sportief bezig te zijn doe ik veel met de fiets, bijv. de boodschappen. Zo wandel ik ook veel.
Ik ben graag in contact met mensen en vind het leuk om mensen te ontmoeten en iets tot stand te brengen. Ik ben coördinator van de werkgroep Huisbezoek. Ik verzorg met Kerst en Pasen de attenties voor de 80-Plusser en zieken. Ik bezoek ook zelf mensen en ben lid van de Achterwacht.
Wat is je rol binnen de geloofsgemeenschap?
Mijn activiteiten voor de geloofsgemeenschap zijn voor mij een groeiproces. Ik kom namelijk uit een hervormd gezin en ben destijds eerst begeleid door de dominee en later door pastor Adri Verweij, om vervolgens de keuze te kunnen maken dat ik katholiek wilde worden. De weg van mijn kinderen vormde mijn ontwikkeling in het katholieke geloof. Door mij actief op te stellen en mijn bijdrage te leveren aan de voorbereiding van het doopsel van mijn kinderen, de Eerste Heilige Communie, Heilig Vormsel en familievieringen heb ik mij ontwikkeld. Door mee te helpen bij de familievieringen heb ik mij de symbolieken eigen gemaakt.
Mijn oma in Enschede werd destijds bezocht door iemand van de hervormde kerk daar en ze waardeerde dat zeer. Ik realiseerde mij dat ik mijn tijd kon geven aan het bezoeken van ouderen bij mij in de buurt. Dat viel 15 jaar geleden samen met een inventarisatie door het kerkbestuur wat we wilden doen voor de geloofsgemeenschap. Ik heb aangegeven, dat ik ‘iets met mensen’ wilde doen. Later werd ik door Ed van Venrooij (destijds vicevoorzitter van het Kerkbestuur) gebeld en heeft hij mij gevraagd of ik belangstelling had om de werkgroep voor Huisbezoek op te zetten. Dat heb ik vervolgens gedaan samen met Magda van Ommen. De werkgroep bestaat nu zo’n 10 jaar. Juist het actief meedoen, spreekt me aan en daardoor voel ik me nauwer verbonden met de kerk.
Het mooie is: het bezoekwerk houdt niet op bij de mensen thuis maar vindt ook plaats bij de rode kool en spruitjes bij de Jumbo. Ik leef niet op de klok en draag dan ook geen horloge. Ik zie dat mensen geen tijd meer hebben voor elkaar. Ze vragen: “Hoe gaat het?”, en ze hebben haast geen tijd meer om het antwoord af te wachten.
Enkele momenten in mijn leven heb ik de hand op mijn schouder gevoeld. Ik voelde me gesterkt en bevestigd in mijn geloof. Een ervan is deze.
‘Ik was in verwachting van Koen en liep met Jos en de hond op de hei met Sabine in de wandelwagen. Het was een prachtige dag en alles was goed en toch had ik een depri gevoel. Totdat iemand me bij de lurven greep en zei: “Laat je maar even gaan. Ik zal je vanavond en vannacht helpen. Je komt er doorheen.” Het was een rechtstreeks contact geweest met boven. Niet veel later bleek dat mijn schoonmoeder een hersenbloeding had gehad en stervende was. En door deze ervaring was ik in staat anderen tot steun te zijn en bijvoorbeeld de familie in te lichten. Die zekerheid van geloof zit diep in mij.’
Wat is typisch Joppe?
Ik merk een stukje eigen wijsheid. We willen ons wel aanpassen maar dan moeten we wel overtuigd zijn dat het de goede weg is. Aan de ene kant wil je goede dingen niet laten vervallen omdat het van bovenaf wordt opgelegd en aan de andere kant is er de zorg dat je niet in een starheid terecht komt. Ik noem geen voorbeelden want ik wil niemand kwetsen.
Hoe gaat ’t in Joppe?
Aan de ene kant vind ik dat we een grote bereidheid hebben om dingen te doen. Bijvoorbeeld voor het rondbrengen van de attenties heb ik zo een aantal vrijwilligers die me hierbij willen helpen. Veel mensen hebben liever een afgeronde taak dan iets waar ze het hele jaar aan gebonden zijn. Aan de andere kant zie ik het enthousiasme niet terug in het bezoek naar de kerk.
Heb je een gouden tip voor Joppe?
Nee. Ook hier geldt dat je wel een route kunt uitzetten, maar je bent wel afhankelijk van veel factoren. Een gouden initiatief is de koffieochtend. Zo leuk! Ik hoor er goede verhalen over.
Waaraan erger je je?
Ik erger me niet zo gauw. Ik zou ’t wel eens anders hebben gedaan maar dat is ’t. Je moet er van uitgaan dat de bedoelingen van de ander uit het goede voortkomen.
Wat is je mooiste herinnering aan de kerk?
Tijdens onze huwelijksviering wist pastor Adri Verweij iedereen, ook mijn hervormde en gereformeerde familie zo uit te nodigen dat iedereen ter communie ging. Ze voelden zich allen zo welkom en zo één.
Ander moment was met de familieviering kerst 2006. Samen met mijn dochter Tamara en Gemma van der Linde hadden we de viering voorbereid en met Gemma ging ik voor. We hadden speciale gasten uit Congo in de viering omdat we collecteerden voor hun Stichting Diba. Bij de uitnodiging om samen het Onze Vader te bidden en elkaar daarbij de hand te reiken stapte een man de bank uit en vanuit het middenpad reikte hij de ander aan de overkant zijn hand. Daarna deed iedereen het. Twee beuken werden één. Het was een cadeautje.
Wat is je favoriete kerk of plek in of rondom de kerk?
Lach. Ik heb geen speciaal favoriet plekje. Hooguit houd ik rekening met de plaats van de luidsprekers.
Welke levensles wil je met ons delen?
Het is niet alleen geloven, het is ook doen. Geloven is een werkwoord en dat betekent dat je een opdracht hebt en doe er dan ook wat mee. Het is niet alleen luisteren. Het is simpel ‘Ga heen en doe gij even zo.’, zoals ’t staat in de bijbel.
En dan heb je ook de ontmoetingen. Zo samen je in zetten om er iets moois van te maken, krijg je alleen als je mee doet.
Een gedroomde tafel van vier, jij bent de gastheer/gastvrouw. Wie nodig je uit?
Het klinkt raar. Ik zou wel eens aan de tafel willen zitten met de moeder van Jos, mijn grootmoeder en overgrootmoeder. Ik ben me de laatste tijd meer bewust van het gevoel van verbondenheid met generaties – voor en na mij – en zou wat meer willen weten over hoe hun positie was in het leven. Hoe hebben zij hun geloof beleefd en hoe hebben zij dat in hun gezinnen gebracht. Misschien zoek ik een stukje bevestiging hoe ik ’t heb gedaan.
Hoe kijk je tegen de dood aan?
Het is even stil. Nou, ik ben er om te beginnen niet bang voor omdat ik er van overtuigd ben dat het daarna verder gaat. Ik heb er geen speciaal beeld of plaatje bij hoe het eruit ziet, maar er is een hiernamaals waar ik welkom ben.
Ik denk dat er een samenkomen is. En met wie? Uiteindelijk met iedereen. Je bent terug bij de Bron, bij God.
Heb je een vraag gemist?
Nee, eigenlijk niet. De vraag is de kapstok voor het gesprek, toch?
Aan wie geef je het stokje door?
Ik zou graag het stokje door willen geven aan Rinus en Greet de Winter. Door hun open houding geven ze iedereen een welkom gevoel en stellen ze iedereen op hun gemak. Het zijn mooie mensen uit onze geloofsgemeenschap.
Ontmoet ook Harry Schut, Doortje Jansen Thijssen, Willem Achtereekte & Jan Wagemans.