“Wat ben ik blij dat er iemand belt en dat er gevraagd wordt hoe het met mij gaat. Ik ben midden 50 en zit al jaren in een medische mallemolen.
Maart 2020: corona.
Vanaf dat moment stortte mijn wereld helemaal in. Ik ben bang om de deur uit te gaan, loop een groot risico. Wat nu?
Na een paar dagen belde de buurvrouw en vroeg of ze iets kon doen. Wekelijks hang ik een boodschappenlijstje in een plastic zakje aan de voordeur. Zij haalt de boodschappen, zet de tas voor de deur en belt aan maar kan helaas niet binnenkomen. Nadat ik het geld heb overgemaakt, ga ik de koelkast vullen. Daarna zet ik de tv maar weer aan om stemmen te horen. Ik heb geen familie meer en heb door mijn ziekte geen netwerk kunnen opbouwen.
De telefoon ging, hoe gaat het met u? De ambtenaar die ik aan de telefoon had was oprecht geïnteresseerd. Zij heeft zich denk ik niet gerealiseerd dat zij, buiten mijn buurvrouw, de enige is die ik elke 3 maanden spreek”.
Hoe gaat het met u?
Een vraag die wij aan velen in onze omgeving kunnen stellen. Niet alleen deze vraag, maar ook een kaartje, even zwaaien als je langsfietst bij een buurman of buurvrouw, de telefoon pakken en bellen.
Lieve mensen, omkijken naar elkaar is zo belangrijk. In deze angstige tijd kunt u een lichtpuntje zijn voor al de mensen in uw omgeving die eenzaam zijn of zich eenzaam voelen.
Willem Achtereekte,
november 2020