Ik wil graag klaarstaan voor anderen en voor de kerk.
Hein’s passie is helpen en het anderen naar de zin te maken.
Zo stond en staat hij zijn vrouw Riky met liefde ter zijde maar ook zijn kinderen en dierbaren en niet als laatste de kerk mogen een beroep op Hein doen. Een bijdrage leveren aan de goede uitstraling van een viering waar mensen met dankbaarheid op terug kunnen kijken en wat troost biedt, daar gaat het Hein om.
De ziel van onze kerk wordt gevormd door mooie en bijzondere mensen, die ieder op zich zo verweven zijn met onze kerk dat ze er om zo te zeggen de levende stenen er van zijn. In de rubriek Ontmoet maakt u kennis met een persoon uit onze geloofsgemeenschap Onze Lieve Vrouw Tenhemelopneming. Wat verbindt hen met Joppe en wat doet het geloof met hen. Vervolgens wordt hen gevraagd het stokje aan een ander door te geven en dat gebaar verbindt ons met elkaar.
Wie ben je?
Familie en werk
Ik kom uit een groot gezin van 14 kinderen waarvan ik de 11de ben. Helaas zijn een zestal overleden en zijn we nu met acht over. Dat vind ik heel jammer. Ik heb ze niet allemaal gekend. Zo is een van de zusjes tijdens de geboorte overleden. Maar er was ook veel vreugde en gezelligheid en tijdens de vele verjaardagen wordt er nog altijd over gesproken.
Ik ben geboren in 1940 en heb een prettige jeugd gehad in Deventer waar ik ben opgegroeid in de Walstraat. Ons ouderlijk huis en daarnaast de oude poort met trapgevel van 1630 herinnert ons aan die tijd. Wij hadden thuis een sleperij en een boerderij. Zodoende was er altijd veel te doen en iedereen hielp natuurlijk een handje mee zowel thuis als op het land.
Het gezegde was dan ook ‘Van werken is nog geen mens dood gegaan en je wordt er ook niet slechter van.’
We hadden opoe in huis. En omdat vader en moeder druk waren met de zaak werden we het meeste opgevoed door haar. Het leek wel dat zij altijd aan het aardappel schillen was. Wij zaten dan ook altijd met veel mensen aan tafel, waar een meer of minder niet opviel. Er was altijd plaats.
Bij het slepersbedrijf werd vroeger al het vervoer met de paarden en later met wagens gedaan, zoals klei, stenen, bomen, vee en nog veel meer. Mijn vader heeft hier uit de omgeving, veel bomen gesleept en vervoerd. De eerste vrachtwagen werd in 1938 aangeschaft. Tijdens de oorlog werd deze afgenomen door de Duitsers. Daar had vader geen moeite mee. Wel met de tocht die een van zijn zonen van 15 jaar met een oudere knecht moest maken naar uiteindelijk Potsdam (Duitsland). Ze kwamen gelukkig na vele maanden terug maar zonder paarden en wagens.
Na de ULO ben ik naar de Auto Technische school in Apeldoorn gegaan. Ik ben na mijn stage bij Garagebedrijf Boeve gaan werken als chef in de werkplaats. Later ben ik gevraagd te komen werken in ons familiebedrijf dat nu na 145 jaar helaas is gestopt. Met nieuwbouw op het industrieterrein aan de Staverenstraat was ik eerst verantwoordelijk voor het onderhoud van de eigen vrachtwagens, later uitgegroeid tot een bedrijfswagen en personenwagen garage. Hiermee zijn we in 2002 gestopt.
Gelukkig gezin
Ik ben in 1964 met Riky getrouwd en vorig jaar mochten wij ons 50 jarig huwelijk vieren. Wij hebben eerst elf jaar in Deventer gewoond en toen zijn we naar Gorssel verhuisd. We hebben drie kinderen, dochter Hanneke en twee zonen Hans en Paul en zijn verblijdt met zes kleinzonen. Met een lach, helaas geen kleindochter. Onze Paul noemt ze ‘de bende van zes’! Wij zijn heel gelukkig met ons gezin. Als je kinderen gelukkig zijn ben je als ouders ook gelukkig.
Hobby’s
Hein mag graag tuinieren en alles ziet er dan ook piek fijn uit. Van oudsher mag hij ook graag wielrennen en hij is lid van de Wielertourclub Gorssel, waar onder ander ook Wim ten Velde lid van is. Door eigen ongemakken en door de zorg voor Riky vanwege de vele operaties is er de laatste jaren weinig gefietst. Hein hoopt hierin verandering in aan te brengen. De fiets staat er nog!
Ik mag met Riky graag de kinderen helpen, of dat in Engeland, Bathmen of België is maakt niet uit. Zo ben ik vorig jaar samen met Hans, met een volle vrachtwagen met materialen en bloemen naar Zuid Frankrijk geweest om Paul daar te helpen met een huwelijksfeest. Dit schept een bijzondere band met elkaar.
Hein’s passie is helpen en het anderen naar de zin te maken. Zo ook zijn werk voor de kerk.
Drijfveer
Hein, je hebt veel gedaan voor onze kerk in Joppe én je doet nog zeer veel voor de geloofsgemeenschap. Velen kennen je als koster en zien je in de kerk maar je doet ook het nodige achter de coulissen als het bestellen van papier en kaarsen of het drukken van de vele boekjes. Wat is je drijfveer?
Ik wil graag klaarstaan voor anderen en voor de kerk, dat alles goed verloopt tijdens de vieringen. Vooral een uitvaartdienst vind ik heel belangrijk om deze goed te verzorgen. Het geeft voor degenen die achterblijven veel steun en goede herinneringen. Ik wil er voor zorgen dat het een goed uitstraling heeft en dat alles goed gebeurt. Ik ben enorm precies, soms wel eens te. Vooral als er wat fout gaat dan trek ik me dat enorm aan en dat is niet altijd nodig. Het is fijn als mensen dankbaar zijn en dat ook tonen.
Hein staat op en laat een kaartje zien dat hij onlangs heeft mogen ontvangen. Het is niet nodig maar wel fijn.
Het is allemaal begonnen toen Hein Huis in ’t Veld, die toen ziek was mij vroeg om een aantal werkzaamheden van hem over te willen nemen. Ik wilde dat wel. Het begon met drukwerk en later kwam er het bestelwerk bij door het vertrek van Magda van Ommen naar het secretariaat van de HH. Twaalf Apostelen.
Maar ik hoef het niet alleen te doen en vind samenwerking met anderen binnen en buiten de geloofsgemeenschap belangrijk. Verder hebben we een mooie groep kosters, fijne assistenten voor de uitvaart Wim ten Velde en Gerrit Haarman en is er hulp bij het bouwen van binnen-kerststal of het verzorgen van de aankleding van het kerkhof bij Allerzielen. Het is goed het met elkaar te mogen doen en als ik hulp nodig heb, is het zo fijn dat anderen bereid zijn te helpen. Zo houden wij onze prachtige kerk in Joppe in stand.
Daarbij probeert Hein zich te houden aan zijn waarden en normen. Samen met Riky en Gemma van der Linde heeft hij zich destijds ingezet dat er een monument zou komen voor het Ongedoopte kind. Het monument is een respectvol eerbetoon voor alle kinderen die doodgeboren of kort na de geboorte overleden zijn én niet gedoopt zijn waardoor zij volgens het toenmalige gebruik van de kerk niet in gewijde aarde begraven konden worden. Met andere woorden nu mag een ongedoopt kindje begraven worden op ons kerkhof en krijgt het een kerkelijke uitvaart als ouders dat willen. Je laat het zijn en gebeuren. Met hart en ziel zet hij zich hier mede voor in om dat anno 2015 ook te laten geschieden.
Heb je nog een wens voor de geloofsgemeenschap?
Ik zou heel graag willen dat er meer mensen in de kerk komen. De voorgangers steken er veel tijd in en ik vind het mede voor hen teleurstellend als er dan weinig mensen zijn. Je zou denken dat uurtje in de kerk! Ook voor de mei en oktobermaanden – Mariamaand – zijn er 7 tot hooguit 12 mensen voor het rozenkransgebed. Ik vind dat gewoon heel jammer. Willem Achtereekte doet er heel veel voor.
Ik heb wel begrip voor de weerstand die er is naar aanleiding van de vele negatieve verhalen over de kerk en de wijze waarop de kerken moeten sluiten. Ik kan er als buitenstaande niet over oordelen maar zou het graag anders willen zien. Ik blijf hopen dat de mensen zoveel mogelijk naar de kerk komen en zij hun steentje willen bijdragen aan de toekomst van onze kerk.
Ik wens ook dat de contacten met de Joppeschool zich mogen intensiveren. Dat we als buren weer een goede band hebben met de school. De kerk stelt zich graag open voor bijvoorbeeld de kerstviering die de school zelf organiseert.
Wat heeft het geloof voor een waarde in je leven?
Ja, ik hecht heel veel waarde aan mijn geloof. Ik hou mij hieraan vast. Is het niet bij vreugde zoals we ons 50-jarig huwelijk mochten vieren als ook bij droevige gebeurtenissen zoals bij een overlijden geeft me dat steun. ‘Het geloof kun je me nooit meer afnemen’.
Het is niet zo dat alles wat de R.K.-kerk voorschrijft, dat ik het hiermee eens ben. Bijvoorbeeld het buitensluiten van anderen om zijn geaardheid is in triest. Met de hulp van pastoor Grondhuis hebben we dat een plekje kunnen geven.
Heb je een lievelingslied, psalm of gebed en welke is dat?
‘De Mariaverering is me lief.’ Ave Maria vindt Hein mooi en werd onder meer gezongen met hun huwelijk. Zo mag hij ook zo maar het lied God, groet u zuivere bloemen zingen. Tijdens hun 25, 40 en 50 jarige huwelijksviering zong ons geweldige koor de Mis van Gounod. Dat vindt Hein in één woord ‘prachtig!’.
Wat is je mooiste herinnering aan de kerk?
Ik ben nog altijd dankbaar voor ons huwelijk dat we in Joppe hebben gesloten en waar pastoor Sloot onze voorganger was. Hij stond nog met de rug naar ons toe en Jo Oosterwegel was misdienaar. De nonnen van de congregatie Zusters van Liefde, die werkzaam waren in het St. Jozefziekenhuis en waar Riky 12 jaar heeft gewerkt als verpleegster hebben tijdens de trouwmis gezongen.
Na de dienst waren we welkom in de pastorie. Ik zie nog mijn vader naast pastoor Sloot zitten waar zij samen een sigaar op steken en de pastoor mijn vader een vuurtje gaf. Zo mooi beeld!
Wat is je favoriete kerk, plek, in of rondom de kerk?
Een kaarsje aansteken in het portaal bij Maria en Heilige Antonius. Thuis brandt ook altijd een kaarsje bij Maria, bij bijzonderheden dat alles goed mag gaan.
We hebben in de kerk zo onze plek en dat is al van oudsher zo, ook toen de moeder van Riky nog leefde. Zo heeft ieder haar plek.
Een gedroomde tafel van 4, jij bent gastheer. Wie nodig je uit?
Ik zou met Riky heel graag met mijn broer en twee zussen aan tafel willen zitten, zij die ik eigenlijk niet gekend heb. Mijn broer was 14 toen jij in 1942 overleed. Mijn een na oudste zusje was 2 jaar toen zij overleed en mijn jongste zusje heeft slechts enkele minuten geleefd. Ik wil hen zo graag nog leren kennen.
Ik hoop en geloof in het hiernamaals dat we elkaar weer mogen tegenkomen. Dat wordt dus een tafel van vijf.
Waar raak je van in vervoering?
Als Hein en Riky met alle kinderen, ook de aangetrouwden en kleinkinderen samen gezellig aan tafel zitten ontroert Hein. Juist ook door samen voor en na het eten te bidden. Aan één van de (klein-)kinderen wordt gevraagd voor te bidden en het doet Hein goed als zij daarbij hun eigen woorden kiezen en hun gebed vorm geven.
Wat Hein ook raakt is de nauwe betrokkenheid van de omwonenden van de kerk. Ook zij die niet Rooms Katholiek zijn, dat zij een oogje in het zeil houden en bereid zijn de kerk te openen en te sluiten. Dat is toch prachtig.
Welke levensles wil je met ons delen?
‘Wees eerlijk en oprecht’ zijn de woorden die recht uit het hart van Hein komen. Zo hebben Hein en Riky hun kinderen opgevoegd met veel liefde en genegenheid voor elkaar.
Hoe kijk je tegen de dood aan?
Ik ben niet bang voor de dood maar ik hoop wel als het zover is dat het onverwachts is. Niet met een lange lijdensweg. We willen nog een hele lange tijd genieten met elkaar.
Waar erger je aan?
Buitenstaanders, die kritiek hebben op de kerk en geloof en vervolgens zelf nergens aan doen en of mee willen werken.
Mensen die werken kunnen allemaal fouten maken, daar erger ik me niet aan maar als ik bij kan sturen doe ik dat.
Heb je een vraag gemist of wil je nog iets meegeven?
Ik denk dat ik genoeg heb meegegeven en lacht tevreden.
Aan wie geef je het stokje door?
Ik geef het stokje door aan Bertus Haarman. Hij is een man in onze geloofsgemeenschap die bij heel veel activiteiten betrokken is, zonder op de voorgrond te treden. Als je Bertus ergens voor vraagt, zal hij niet gauw neen zeggen.